Om even terug te komen op de rechtszaak in Arnhem, dat betrof dit keer geen vrijspraak. Het feit dat de bon wordt verscheurd en dat je geen aantekening achter je naam krijg, wil niet per definitie zeggen, dat het een vrijspraak is. Het is namelijk een feit, dat defensieterreinen, privé terreinen zijn. Zonder te ver uit te gaan wijden over het verweer, kunnen ze op een militair oefenterrein wel bijvoorbeeld ruiters en fietsers toelaten. In mijn ogen zijn paden (verweer), waar ze paarden en fietsers toelaten, niet onttrokken aan de Wegenverkeerswet. Een militair oefenterrein is een privé terrein. Volgens de rechter kan defensie zijn eigen regels bepalen. Dus daar hadden we geen punt. De rechter ging er echter wel in mee, dat er C1 borden of duidelijke C1 afbeeldingen (zoals in Oirschot) rond het terrein hadden moeten staan. Maar dan mogen er in principe geen fietsers en geen ruiters meer komen. Al met al een wollige materie. De rechter had zo te merken geen zin om alle voors/tegens en tegenstrijdigheden goed tegen het licht te houden. In principe ging hij dus mee in de jurisprudentie van het Hof in Leeuwarden.