Gebruikersnaam: Wachtwoord:
 

Auteur Topic: WYOA reisverslag  (gelezen 1791 keer)

Offline member

  • Member
  • *
  • Berichten: 39
WYOA reisverslag
« Gepost op: 08-06-2022, 21:23 »
 Na twee jaar corona zijn de grenzen binnen Europa weer open en kunnen er eindelijk plannen gemaakt worden voor een nieuw motoravontuur. Ik twijfel dan ook niet lang als motorvriend Steven met het plan komt om aan te sluiten bij de Wipe Your Own Arse (WYOA) editie van 2022, die deze keer door Spanje en Portugal gaat. Voor wie nog nooit van de WYOA heeft gehoord: het concept is eenvoudig. Een internationale groep enthousiaste deelnemers legt ergens in Europa met de motor 2500 kilometer binnen twee weken af via offroad paden. De routes zijn aan elkaar geknoopt door vrijwilligers met zoek- en spitwerk op kaarten en internet naar mogelijk begaanbare paden. s'Avonds ziet de groep elkaar op een vooraf afgesproken camping. Verder geen organisatie, kosten of verplichtingen, zoek het vooral zelf uit en kies er zelf voor of je een pad wilt rijden. Onderdeel van dit concept is dus dat je terecht kunt komen op wegen die niet geschikt zijn om te rijden, wellicht wel voor een geit of ezel zonder hoogtevrees, maar zeker niet voor een motor. De kunst is dan om zelf een alternatieve route te vinden zodat je uiteindelijk toch op de camping belandt. Sommigen nemen dit idee wel erg letterlijk, maar hierover later meer. Mocht iemand die dit leest wat meer achtergrond willen toevoegen over de WYOA tochten: prima. Ik doe dit niet. Ik heb niet de achtergrond, ken de mensen niet en wil met dit verslagje vooral mijn eigen enthousiasme en passie voor het reizen met de offroadmotor overbrengen. En daarmee wellicht mensen inspireren om hetzelfde te doen.

Alhoewel ik enigszins geïntimideerd ben door het hardcore imago van de WYOA, ik ken wat wilde verhalen over onmogelijk steile routes, sneeuwtoppen en extreme hagelbuien via Steven die vrijwel alle edities heeft meegereden, ben ik al snel wat gerustgesteld doordat in elk geval een flink deel over de Spaanse TET routes loopt. De route loopt via het noorden van Spanje richting de westkust, dan zuidelijk tot in Portugal, vervolgens richting Madrid en vanaf daar weer omhoog. Een groot vierkant dus. Eerder reed ik de TET in de Spaanse
Pyreneeën en daar heb ik alleen maar positieve herinneringen aan: prachtige paden in de meest afgelegen gebieden, maar nergens in de problemen gekomen omdat het niet begaanbaar was. Aanmelden dus en daarmee krijg ik toegang tot een WhatsApp groepje waarmee de voorpret kan beginnen. Al snel gaat het over de meest lichte tentharingen, al dan niet BIB mousse in de banden en het noodzakelijke gereedschap dat zeker mee moet. Over 'hamburger hill', een onneembaar steil pad dat in de route is opgenomen en waarvan op YouTube een filmpje staat. En foto's van de motoren. Ik zie daardoor dat vrijwel iedereen op lichte motoren gaat rijden. Dit maakt mij toch weer wat onzeker omdat ikzelf op een KTM 790 adventure R rijd, volgetankt toch snel 220 KG en mijn motorvrienden, die zich inmiddels ook hebben aangemeld, op minstens zo zware KTM 990's. Een ruime week voor vertrek krijgen we de definitieve routes zodat we alles alvast kunnen inlezen op de navigatie apparatuur. In mijn geval een telefoon met OsmAnd en als nood een oude garmin zumo. Elke dag 250 kilometer rijden. Pittig maar te doen en we kunnen altijd afsnijden en de verharde weg nemen. De tracks snijden regelmatig de genummerde wegen.

Mijn groepje bestaat uit 4 mensen: Bj
örn, Steven, Rene en ikzelf. Met deze groep was ik eerder op offroad reis in Marokko, Spanje, Servië en Frankrijk. We kennen elkaar al jaren en weten dus wel wat we aan elkaar hebben. We hebben een bus met trailer gehuurd voor vervoer van de motoren en onszelf, die we mogen parkeren op de camping bij het plaatsje Haro terwijl wij de route aan het rijden zijn. Na een redelijk voorspoedige reis komen we aan op de camping waar de overige deelnemers langzaam binnendruppelen. Sommigen zijn net als wij met de auto en trailer, enkelen zijn komen rijden op de motor. Die hebben er dus al wat kilometers op zitten. Van het internationale karakter van de groep blijkt niet veel meer over te zijn. Waren vorige edities nog bevolkt door mensen uit meerdere landen uit Europa, nu zijn alle deelnemers afkomstig uit Nederland. En één Belg. Voor de taal wel makkelijk maar toch jammer, op dit soort reizen is het juist leuk een internationale groep mensen te leren kennen en ervaringen te delen. Ook valt het aantal wat tegen. Ik tel 14 mensen, uitsluitend mannen, die daarnaast bijna allemaal op leeftijd zijn. Ook binnen de offroad wereld slaat de vergrijzing schijnbaar toe en diversiteit is heel ver te zoeken. Gelukkig blijkt deze groep kleurrijk genoeg om er een mooie ervaring van te maken. Veel ondernemende types en zonder uitzondering ervaren avonturiers die de wereld hebben gezien, voornamelijk vanaf de rug van een offroadpaard. De eerste avond gaat voorbij met veel bier, sterke verhalen over vorige edities en de moeilijkheden die we kunnen verwachten op de route. Ook hamburger hill komt weer voorbij.

Na een warme nacht in de tent gaan we de volgende dag beginnen aan de eerste etappe. Al na 5 kilometer belanden we op een deel van de track die verboden is om in te rijden. We doen het toch en komen terecht op een single track met een paar flinke afdalingen. Ik merk dat ik de bibbers er even uit moet rijden. Bij een erg steile afdaling praat ik mezelf moed in. Ik kan dit. Gewoon in zijn 1 zetten, licht op de voorrem en laten rollen. Het gaat eigenlijk moeiteloos en ik parkeer de motor op het pad om naar de afdaling van Björn te kijken. Ik zie dat ik niet de enige ben met voorjaarskriebels: nog voordat hij aan zijn afdaling begint ligt hij al onderuit. Met wat krachttermen raapt hij de motor weer op en begint aan zijn afdaling. Zonder te remmen knalt hij naar beneden en ik zie de paniek in zijn ogen terwijl hij langs mij vliegt, recht op mijn motor af die nog op het pad staat. Het gaat maar net goed. Beneden aangekomen zien we dat we nu een heel steile heuvel omhoog moeten. Pfff, waar zijn we aan begonnen. En we moeten vandaag nog 240 kilometer. Steven, met zijn ervaring, doet voor hoe het moet. Dot gas en gewoon omhoog knallen. We doen hem na en het gaat eigenlijk heel makkelijk. Hier halen we wat zelfvertrouwen uit en de rest van de dag rijden we zonder veel problemen uit, inclusief een vrij brede rivier waar de track dwars doorheen loopt. Het laatste stuk smokkelen we en nemen de verharde weg. s'Avonds blijkt dat ook de overige deelnemers flink hebben lopen afsteken en heel wat track hebben overgeslagen. Dat valt me dan weer mee. Toch wat minder hardcore dan gedacht.

De volgende dag begint geweldig. Prachtige landschappen door gebieden met rode bergen en knalgroen gras. Het lijkt wel of de Grand Canyon naar Spanje is verplaatst en ik rijd er dwars doorheen. Later komen we in een meer vlak, woestijnachtig gebied dat aan Marokko doet denken. De paden zijn breed en van zand met wat stenen erin voor de extra grip. Ideaal voor onze zware motoren en we hebben de snelheid er flink in. Terwijl ik op mijn navigatie kijk en zie dat er een scherpe bocht aankomt, besluiten de mensen die voor mij rijden alvast te remmen. Ik moet vol in de ankers. De motor slaat uit, daarmee mijn achterwiel blokkerend, zodat ik glijdend met zo'n 80 kilometer per uur op mijn vrienden af vlieg. Het gaat gelukkig net goed. Tijd voor een korte pauze. Een nieuwsgierige vos komt tot op enkele meters bij ons zitten. We geven hem niets te eten, daarmee leren we hem (of haar) alleen maar verkeerd gedrag aan. Even later zien we hoe hij zich kromt en met een sprong een muis vangt. Dit beestje heeft ons helemaal niet nodig.

Het venijn van de dag zit in de staart. Net voordat we op de camping aankomen blijkt de aangegeven track niet te bestaan. Er loopt wel een andere route die we nemen, maar dit blijkt een enorm steil pad te zijn, vol met kleine stenen. Ik kan dit, praat ik mezelf weer in. Staan, in de eerste versnelling en niet bang zijn de voorrem te gebruiken. Het gaat goed, maar Björn komt wederom in de problemen. Hij valt één, twee, drie keer en is er dan klaar mee. Hij probeert naast de motor naar beneden te lopen, maar het is gewoon te steil en hij valt weer. Steven biedt aan de motor een stuk naar beneden te rijden en dankbaar geeft Björn de motor af. Het laatste stuk gaat goed en opgelucht komen we aan op de camping. Dan blijkt dat David, een andere deelnemer, op datzelfde steile stuk is gevallen en waarschijnlijk iets heeft gebroken. Hij kan nog naar beneden lopen en we besluiten hem op te halen. Dat Wipe your own ass nemen we ook weer niet te letterlijk natuurlijk. Ik ga hem halen, omdat ik een motor heb met stepjes en buddyzit. En als één van de weinigen nog nuchter. Ik neem Marco mee die heeft aangeboden de motor van David, die nog op de berg staat, naar beneden te rijden. Ik breng hem zo ver als ik kan de track omhoog en rijd dan naar David, die ik achterop mee terug neem naar de camping zodat hij een ambulance kan bellen. Hij wordt opgehaald en gaat naar het ziekenhuis, waar een gebroken sleutelbeen wordt geconstateerd. Marco slaagt erin de motor zonder kleerscheuren naar beneden te rijden en te stallen op de camping, waar de ANWB hem later zal ophalen.

De volgende dag vroeg op pad. De temperatuur s'nachts was maar zo'n 5 graden dus blij dat ik wat energie kwijt kan om weer warm te worden. We hebben wederom prachtige zandpaden, ideaal voor de KTM 790 en 990 om dat gewicht eens lekker te benutten in de bochten. De ochtend vliegt voorbij. Rene heeft een bijna-valpartij als zijn voorwiel een ander spoor zoekt dan zijn achterwiel in een greppel, maar met Marc Marquez achtige reflexen weet hij in het zadel te blijven. Later valt hij toch op een stenige afdaling en bezeert zijn rib. We besluiten een restaurant te bezoeken en krijgen een uitstekende drie gangen lunch geserveerd. Na afloop zijn we vol eten maar zonder energie. We besluiten de tracks te laten voor wat ze zijn en de camping op te zoeken. Als ik de KTM wil starten krijg ik een foutmelding te zien: MTC failure. Wat ik ook probeer, de foutmelding blijft en de KTM levenloos. Dan de ANWB maar bellen. Die sturen een sleepdienst. Maar zij brengen niet verder dan 40 KM. Terwijl de dichtstbijzijnde KTM dealer, die ik toch echt moet hebben omdat alleen zij de computer kunnen uitlezen en belangrijker, de juiste onderdelen en expertise hebben, 150 KM verderop zit. Tegen de tijd dat de hulp arriveert begint de avond al te vallen. De man helpt me naar een hotel in de buurt en we spreken af dat hij mij de volgende dag naar Palencia sleept, waar de KTM dealer zit. Wel tegen eigen kosten. Dat is een tegenvaller. Rene blijft me gezelschap houden, de overige mannen gaan door naar de camping.

Als we de volgende dag bij de KTM dealer aankomen gaan ze direct aan de slag. Het probleem is al snel gevonden: de pulse generator. Al snel ontstaat een nieuw probleem: dit onderdeel is niet op voorraad en is pas volgend jaar weer leverbaar. Een speurtocht langs de KTM dealers levert niets op. Ik besluit zelf te zoeken en kom uit bij Goedhart in Nederland, die het onderdeel w
él op voorraad hebben. Zij sturen het op per UPS express, opnieuw een extra kostenpost van 200 euro. En omdat het weekend er tussen zit moet ik er ook nog drie dagen op wachten. Rene gaat terug naar de groep op de camping en ik blijf alleen. Zo letterlijk had ik dat own ass whipen nu ook weer niet bedacht. Ik weet een Engelstalige Stephen King op de kop te tikken (één van de 10 Engelstalige boeken in de verder volledig Spaanse boekwinkel) en vermaak me verder in de mooie parken van Palencia. Best een aardige stad maar hier kwam ik  niet voor. In het gras liggen doe ik wel met mijn gezin tijdens vakantie. Ondertussen zie ik het ene mooie filmpje na de andere spectaculaire foto voorbij komen. De groep is inmiddels in Portugal waar ze prachtige tracks rijden. Ik hoor niemand meer over hamburger hill die daar toch echt ergens moest liggen. De mythe zal een mythe blijven.

Maandag vroeg krijg ik bericht van UPS dat het onderdeel eraan komt en om 17.30 staat de KTM weer gereed voor me. Ik rijd in één ruk de 300 kilometer die mij scheidt van de groep op de camping, het laatste stuk door serieuze bergen. Dat belooft wat voor morgen. Als ik aankom op de camping blijkt Marco er nog niet te zijn. Hij is alleen een pad opgegaan waar de lokale geitenhoeder dagelijks op heen-en-weer loopt, maar geen motor fatsoenlijk kan rijden en de rest omheen is gegaan. Gelukkig stuurt hij wel berichtjes vanaf de berg dat hij aan het zweten is en zijn best doet eruit te komen. Net voor het donker arriveert ook hij in de camping. Lesje geleerd hopelijk.

Door het oponthoud met mijn motor heb ik nog maar 4 rijdagen over. De tracks die we rijden zijn van mindere kwaliteit dan die in de eerste dagen. Veel verboden (met zulke grote borden dat ik denk dat ze je van de motor schieten als je er toch gaat rijden) en ontzettend veel koeienhekken waarvoor we moeten afstappen, hek openen en weer sluiten. Vervelend want nu staan we elke paar minuten stil of moeten op zoek naar een alternatief pad. Hoogtepunt van de dag is een oude romeinse weg waar we overheen naar beneden rijden, met dwars geplaatste stenen voor de afwatering, die soms een flinke uitdaging vormen om overheen te gaan. Later horen we dat het streng verboden was die weg te rijden, maar deze ervaring pakken ze ons niet meer af.

Ik merk s'avond dat de energie een beetje uit de groep is gelopen na de zware week en dagen die ze al hebben gehad. Er wordt zeker niet meer de volle afstand over de tracks gereden door de groep. Ook mijn groepje is wat voorzichtiger geworden, mede door de valpartijen die we inmiddels allemaal wel hebben meegemaakt. Ook ik moet eraan geloven de dag erop: bij een steil stenenpad schijnt opeens de zon recht in mijn gezicht. Ik zie het pad niet meer, knal op een grote steen en lig languit. Niets aan de hand maar dat zware hok optillen lukt me niet: hij ligt schuin op een rand waardoor het gewicht een hefboom vormt. Gelukkig is Rene in de buurt. We besluiten om te keren terwijl Steven en Björn doorrijden. Die zien we aan de andere kant van de berg weer. Later hoor ik dat het een mooie maar wel erg gevaarlijke klim was en ik ben blij niet doorgereden te zijn.

De één na laatste dag gaat het weer beter. Misschien doordat er nog maar twee rijdagen over zijn is er meer energie. Wij rijden vrijwel alle kilometers van de track. Ook minder verboden secties en koeienhekken en mooiere, brede paden. De rode stenen zijn ook weer terug. Ik rijd zeker 80 kilometer op kop en maak geen navigatiefout, wat voor mij bijzonder is. Zelfs in mijn stad Amsterdam weet ik nog de verkeerde afslag te nemen als ik niet oplet, dus ik ben niet ontevreden. Totdat we de laatste track oprijden naar de camping. Het pad eindigt steil en rotsachtig, maar niet al te lastig. Dan houdt de weg opeens op. Een paar rotsen en een riviertje, met aan de overkant een supersteil single track. Dit ga ik niet doen, niet na 250 KM tracks te hebben gereden. Marco komt er ook net aan en besluit anders. Hij duikt de rivier in, worstelt zich omhoog, het steile paadje op, en verdwijnt uit het zicht. Wij keren om en nemen een alternatieve route, 15 minuten later staan we op de camping.

Na twee uur is Marco nog steeds niet gearriveerd, terwijl hij hoogstens een paar kilometer van de camping was verwijderd. Ook geen berichtjes in WhatsApp. Hmmmm, lesje dus toch nog niet geleerd. Twee mannen van onze groep gaan in omgekeerde volgorde het laatste deel van de track rijden om hem te zoeken maar hij is onvindbaar. Wel laat hij weten via whatsapp dat hij vast zit en erg moe. In elk geval een teken van leven. Er gaat opnieuw een uur voorbij zonder Marco en zonder bericht. Dit wordt te gek en er ontstaat een lichte paniek. Er moet iets met hem zijn gebeurd. De Guardia Civil wordt gebeld en de situatie uitgelegd. Net op het moment dat ze aankomen op de camping ziet Steven dat Marco online is. Snel belt hij hem. Hij is weer op een begaanbaar pad aangekomen en komt er aan. Later vertelt hij dat, om de camping te bereiken, hij eerst een stuk te voet in het bos is afgedaald ter verkenning en zich vervolgens met de motor, een stuk lager, heeft vastgereden. Pas na uren wist hij terug te komen op een enigszins begaanbaar pad. Het idee van een alternatieve route vinden heeft hij dus wel erg letterlijk genomen. Ik heb er ergens wel bewondering voor, recht door het bos, alleen een pad zien te vinden in een compleet onbekende omgeving, maar handig is het niet. Hij biedt zijn excuses aan voor het gedoe en de uiteindelijk onnodige zorgen. Twee biertjes later is alles alweer vergeten.

De laatste dag track rijden breekt aan. We zijn nog allemaal heel en willen ons geluk niet verder beproeven, dus rijden we voornamelijk over de weg terug naar de laatste en eerste camping, waar onze bus trouw staat te wachten. Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Wat is Spanje toch een prachtig land. Vierkante blokken rode steen, honderden meters hoog, lijken door reuzen te zijn uitgehakt en neergestrooid in het landschap. De weg slingert zich er soepel omheen en als vanzelf komt het liedje 'The long and winding road' in mijn hoofd. Afgewisseld met vlaktes waarin door erosie afgeknaagde heuvels als een pilaar boven de grond uitsteken als in een westernfilm. Niet toevallig zijn de meeste westerns dan ook niet in Amerika opgenomen, maar in Spanje. Het is bijna jammer om aan te komen op de camping, waar we vervolgens uren bezig zijn om de motoren op te binden voor de terugweg de volgende dag.


Dan blijkt dat ook hier het venijn in de staart zit. Het is noodweer in Frankrijk. Enkele mensen zijn terug aan het rijden op de motor en moeten uren in de zware regen ploeteren. Wij zitten weliswaar droog in de bus maar kunnen geen enkel hotel vinden onder Parijs. Dat wordt dus nog een dag kamperen. Niet erg aantrekkelijk in dit hondenweer. Vlak bij de camping blijkt dat er net een storm voorbij is gekomen. Overal liggen bomen om en de hoofdweg is afgesloten, waardoor we flink moeten omrijden. Als we aankomen is het wonderwel droog en ook de nacht, alhoewel onweer en bliksem de hele nacht zicht- en hoorbaar zijn, verloopt met weinig regen. Jos, die met zijn motor terugrijdt naar Nederland en ook op een camping in de buurt is beland, stuurt foto's van hagelstenen zo groot als eieren. Er zit een groot gat in zijn tent en nog erger, zijn volle blikje bier dat buiten de tent te wachten lag op consumptie is kapot gehageld.

Thuisgekomen hebben we nogmaals geluk: de regen is voor even gestopt en we kunnen droog de motoren afladen. Dan is ons geluk op. Het begint weer keihard te regenen als we richting huis rijden en zeiknat tot op de onderbroek komen we thuis. Maar klagen doen we niet. Het was een prachtig avontuur en wie weet is voor mij een nieuwe traditie gestart, zodat ik de komende jaren ook een bijdrage kan leveren aan de sterke, steeds sterker wordende verhalen over onneembare klimmen, hagelstenen zo groot als dino-eieren en verticale afdalingen.

Offline member

  • *****
  • Berichten: 1563
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #1 Gepost op: 08-06-2022, 22:58 »
En ik nog zeggen: What happens in Spain, stays in Spain!  ;D
BMW xChallenge en een Montesa 315R

Offline member

  • *****
  • Berichten: 1852
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #2 Gepost op: 09-06-2022, 00:19 »
Ik heb Sinterklaas ook nog nooit horen vertellen wat tie zoal uitvreet als tie niet NL is.
KTM 690 Enduro '16, (KTM 690 Enduro '14 RIP) KTM 690 SMC '09, Maico 500 '87, 2 x BMW R90/s '74, BMW R75/6 '75   en nog heel veel half afgebouwde projecten.....

Offline member

  • *****
  • Berichten: 1020
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #3 Gepost op: 09-06-2022, 08:12 »
Heerlijk verslag. Van genoten!
Husky 701, EXC-f 450 en Vertigo Fajardo 250
www.rollingmavericks.com

Offline member

  • *****
  • Berichten: 1532
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #4 Gepost op: 09-06-2022, 08:22 »
Mooi verslag!

Het is 'Wipe Your Own Arse'
Ass of Arse? Ik dacht toch arse, de Engelse vorm, dat Toine tijdens de trip ook al aangaf.
2021 690 Enduro R  -  Gamo Grizzly 1250 Whisper IGT 5.5

Offline member

  • Member
  • *
  • Berichten: 39
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #5 Gepost op: 09-06-2022, 08:37 »
Haha ik dacht altijd dat arse een spelfout was maar lees nu dat arse slang is voor het menselijk achetrwerk in het Engels.. Aangepast :)

Offline member

  • *****
  • Berichten: 1076
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #6 Gepost op: 09-06-2022, 09:02 »
Prachtig om te lezen. Marco is gelijk aan die vos……… maar dan een ouwe die zijn haren verliest maar niet zijn streken …….. waarom ben ik niet verbaasd  ;D :D

Online member

  • *****
  • Berichten: 4265
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #7 Gepost op: 09-06-2022, 10:16 »
Leuk geschreven hoor!!


Offline member

  • *****
  • Berichten: 1532
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #8 Gepost op: 09-06-2022, 11:33 »
Vergeet whipe niet aan te passen in wipe 😂
2021 690 Enduro R  -  Gamo Grizzly 1250 Whisper IGT 5.5

Offline member

  • *****
  • Berichten: 4351
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #9 Gepost op: 09-06-2022, 14:44 »
Geweldig verhaal. Bedankt voor de moeite van het opschrijven, dat gebeurt veel te weinig hier. Wel lef op een moderne 790! Jammer dat er dan net iets stuk moet gaan.
None of us is as strong as all of us.

Offline member

  • st willebrord
  • *****
  • Berichten: 315
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #10 Gepost op: 09-06-2022, 17:20 »
Erg fijn sfeerverslag mooi lijk me dat
Waar is de link naar deze mythische klim? Hamburger hill
Here today , gone tomorrow op de tenere700 of 450 ktm

Offline member

  • *****
  • Berichten: 1020
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #11 Gepost op: 09-06-2022, 17:46 »
Erg fijn sfeerverslag mooi lijk me dat
Waar is de link naar deze mythische klim? Hamburger hill

Dit was in 2018. Ik vermoed dat dit stuk toch uit de TET is gehaald. Ging net even speuren en tot mijn verbazing was dit in de buurt van de camping van dag 2. oftewel in de buurt van de La Cota ccamping waar ik gevallen ben op deze wyoa. Destijds zaten wij op de camping die dit keer gesloten was.

"
Husky 701, EXC-f 450 en Vertigo Fajardo 250
www.rollingmavericks.com

Offline member

  • *****
  • Berichten: 2069
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #12 Gepost op: 09-06-2022, 18:35 »
HELDEN!
uit het stof zijt gij gekomen, en tot het stof zult gij wederkeren!

Offline member

  • *****
  • Berichten: 359
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #13 Gepost op: 09-06-2022, 21:29 »
WoW, ik was allang omgekeerd...

Offline member

  • st willebrord
  • *****
  • Berichten: 315
Re: WYOA reisverslag
« Reactie #14 Gepost op: 09-06-2022, 23:29 »
Ga in september tet spanje doen , es zien of de t7 zo goed is als die van pol tarres ;) :)
Here today , gone tomorrow op de tenere700 of 450 ktm