Dat was ik dus...
Ik heb Corné nooit ontmoet, maar dat stond wel in de planning.
Het gekke is, dat je toch een band krijgt met iemand, ookal mail je maar een paar keer, omdat je dezelfde gekte in je kop lijkt te hebben, of mooier gezegd misschien: dezelfde visie voor je leven.
Hij heeft ons geholpen met het vormgeven van onze wereldtrip; en ik hoopte hem (maar ook de familie natuurlijk) eindelijk te gaan ontmoeten tijdens onze reizen. (we zitten nu ook in Z-Amerika)
'k Kreeg de mail van Marianne, en da's klote. Omdat het dichtbij komt, omdat je een gevoel hebt bij de persoon, omdat je iemand eindelijk wilt ontmoeten.
Voor z'n vrouw en kinderen is dit een drama natuurlijk.
Maar hij is (-helaas-) overleden tijdens het leven van z'n droom; nog altijd beter dan een ongeluk onderweg naar je werk... Noem het een 'Steve-Irwin-momentje', maar ik heb enorm veel respect voor alle beslissingen in z'n leven waar ik van weet. Hij leefde z'n leven, z'n droom en trachtte z'n kinderen hier ook van te laten proeven; hulde!
En toch, 't blijft klote... leek me een geweldige vent om eindelijk eens een biertje mee te drinken!