Ik heb er de laatste tijd nog een verslaving bij: vliegen met van die race-quads. Dat is leuk spul; vrijheid in 3 dimensies, een ongelofelijke bak vermogen (0-100 in, euh, minder dan een seconde schat ik zo. Met de juiste propellers accelereren die dingen met 8G of meer), en als je 'm ooit eens met 100km/u tegen een boom parkeert dan is de schade meestal niet veel meer dan wat gebroken propellers.
Ik heb 2 van die dingen, een klein licht micro-quadje die door omstanders als 'speelgoed' gezien word. Leuk om mee door een speeltuintje te rausen of andere krappe plekken. Verder nog een wat grotere met veulsteveul vermogen, maar de pilootkunsten zijn niet goed genoeg om daar op hele krappe plekken mee te raggen.
Op mijn micro-quadje heb ik ooit een propeller-beschermer gemaakt, ABS geprinte buitenkant, kevlardraden in de kern. Bewust alleen in de kern om buigzaamheid te behouden; als het te stijf is verdeelt het de energie niet en breekt het alsnog.
Het leuke van zo'n propeller-bescherming is dat je overal tegenaan kunt stuiteren zonder schade aan de dingen waar je tegenaan stuitert, en meestal ook zonder dat je het ding weer op moet rapen en propellers recht moet buigen.
Nadeel is dat het gewicht toevoegt op de meest ongewenste plek. Beetje zoals een topkoffer achter de achteras van een motor. Verder zit het ding ook aardig in het vaarwater van de bult antennes op zo'n quadje, dus geleidend materiaal wil je er eigenlijk niet.
Nu komt er nog een tussenmaat quadje aan. Eveneens veulsteveul vermogen, maar wel wat kleiner en lichter. Daar zou ik ook graag zo'n propellerding op hebben voor de zaken waarvan je weet dat ze eerst 100x fout gaan voor ze lukken; net zoals motorrijden leer je zo'n vliegding besturen ook niet in een middagje.
Zaak is om dan gewicht, sterkte en stijfheid te balanceren. Naast wat slimmere vormgeving is het ook handig om eens naar de materialen te kijken, want het geheel moet eigenlijk toch niet hard boven een gram of 30-40 uitkomen, maar moet wel de klap kunnen weerstaan van een massa van 250 gram die met, zeg, 60-80 ergens tegenaan botst (dat 't met 100+km/u wel stuk gaat vind ik een acceptabel)
Carbon geleid, is knap stijf, schuurt zo af, en het breekt al bij een kleine rek, dus dat maakt het minder wenselijk. Glas is relatief zwaar, eigenlijk al aan de stijve kant, ook daar zit amper rek in voor het breekt, en schuurt ook snel af. Kevlar/aramide is lichter en sterker, schaafbestendig, maar kan niet langdurig tegen schokbelasting.
Kunststoffen zoals nylon en polyethyleen lijken geschikter. In het bijzonder ultra-hoog moleculair gewicht polyethyleen, oftewel UHMWPE, oftewel veredeld kliko-plastic heeft mijn aandacht. Licht, schaafbestendig, niet te gek stijf, knap hoge rek voor breuk, sterk. En Dyneema is een extreme vorm van UHMWPE. Ik zou het spul dus wel eens willen proberen. Is het niks dan kan ik altijd frezen uit UHMW plaatmateriaal, maar gezien de beperkte levensduur van dit soort dingen en dus de noodzaak om regelmatig een nieuwe te maken is 3D-printen en vullen met vezel wel een handige productiemethode.
Dat epoxy hecht op het Dyneema in touw kun je vergeten; dat spul is veel te glibberig. Maar de oppervlakte-energie van HDPE kun je verhogen door het oppervlak te oxideren of behandelen met een corona. Ik heb wel eens een PE tank deels gelakt door 'm eerst te behandelen met een oxiderend zuurstof-propaan vlammetje. Dat zal dan voor dyneemadraad niet werken want als ik daar de brander op zet is m'n draadje weg, maar misschien werkt een corona wel. Of gewoon mechanisch opsluiten.
Och, en als het niks is dan weet ik dat ook weer. Een mens moet wat te prutsen hebben, toch?
