Het is einde Mei en daarmee tijd voor mijn derde WYOA tocht die ons deze keer naar de Balkan zal brengen. We reizen met de boot vanaf Venetie naar Igoumenitsa in Griekenland om vanaf daar via Albanie, Montenegro, Bosnie, Slovenie weer terug te rijden naar Italie. De opkomst is kleiner dan voorheen. De oude garde is afgehaakt vanwege uiteenlopende redenen en ook andere, eerdere deelnemers, hebben geen tijd kunnen vrijmaken. Alleen Jan, Marco, Rene en Steven zijn aanwezig als eerdere deelnemers. Marco en Steven hebben deze tocht al eerder gemaakt: we rijden de routes die tien jaar hiervoor ook zijn gereden tijdens de WYOA, alleen waren er toen veertig mensen uit verschillende Europese landen. Nu acht. Wel zijn er drie nieuwe deelnemers uit Brabant aangehaakt: Hans, Jan-Willem en Corrent. We ontmoeten elkaar op de camping bij Venetie waar we de auto zullen stallen. Uit de bus van de brabanders komen twee rally 701's en een Husqvarna 450 Rally Replica met Dakar stickers erop. Oei, dat ziet er professioneel uit.
We eten in een restaurant vlak bij de camping en leren elkaar wat beter kennen, maar zijn ook moe van de lange autoreis en gaan vroeg slapen. In de morgen rijden we naar de haven in Venetie. Zonder problemen kunnen we inchecken. We vertrekken stipt op tijd. De boot is een heel verschil met de ferry naar Marokko die ik een half jaar geleden nam. De ferry is vrij klein, maar met gezellige zitplekken op het dek en twee barretjes. En een zwembad zonder water. De zon schijnt uitbundig en de stemming is goed. Hier komen we de tijd wel door. Hans, uit de groep brabanders, loopt met ontbloot bovenlijf over het dek. Zij lichaam toont talloze littekens van eerdere ongelukken met de crossmotor of auto. Het meest prominente litteken zit op zijn borst: hij heeft drie maanden hiervoor vijf bypasses gehad. Maar volgens de dokter mag hij alles weer, en daar valt motorrijden voor Hans dus kennelijk ook onder.
De volgende dag komen we aan in Griekenland. We zoeken de eerste camping op en eten aan het strand in een goed visrestaurant. Het lijkt bijna op vakantie. Na een goede nacht slapen begint het dan eindelijk. De eerste kilometers gaan over asfalt maar al snel gaan we ook wat gravelpaadjes over. Niets ingewikkeld en prima te doen. Dan, heel onverwachts, verandert het pad in een steile stenenheuvel met flinke keien. Nu moeten we serieus aan de bak. Ik heb een nieuwe motor dit jaar, een KTM 690 waarmee ik dit soort paden zeker kan rijden, maar moet nog even het juiste tempo vinden. Stuiterend, wisselend tussen de eerste en tweede versnelling, worstel ik verder, val bijna een paar keer, maar weet ongeschonden omhoog te komen. Later hoor ik dat team Brabant op deze klim meerdere keren is gevallen en uiteindelijk zelfs omgedraaid. De looks zeggen dus niet alles.
We overnachten op een camping in Albanie waar ook vis wordt gekweekt in de vijvers op het terrein. Verser kun je het niet krijgen. In het donker loopt Marco nog een slootje in. Gelukkig zonder vissen.
De volgende dag begint veelbelovend met een mooie route dwars door het ruige bergachtige landschap van Albanie. Bij een brede stroom komen we team Brabant tegen, dat zich afvraagt of de stroom wel over kan worden gestoken. Marco denkt er niet lang over na en rijdt zijn motor dwars door het water. Er volgen er meer en dan is het mijn beurt. Vol bravoure rijd ik met flinke gang het water in, schiet naar links en val dan naar rechts, met de motor half op mijn been waardoor ik niet rechtop kan komen. Gelukkig zijn Steven en Marco snel bij me en samen duwen we de motor naar de kant. We kijken of er water in de motor zit door in de zesde versnelling te schakelen en het achterwiel te draaien. Dat lukt en is goed teken: geen water. Ik start de motor inderdaad probleemloos. Wel is alles zeiknat. Niet alleen mijn laarzen maar ook in mijn tas is een flinke hoeveelheid water terecht gekomen. Later in de middag breekt ook nog een enorm onweer los. We schuilen bij een tankstation en wachten tot het voorbij is. Als het na anderhalf uur nog steeds hoost, gaan we toch maar rijden. Weer zeiknat. Na tien minuten rijden we de bui uit en het is duidelijk dat er even verderop in dit gebied nog geen druppel is gevallen vandaag. Heel plaatselijke buien hier in de bergen.
De volgende dag is het droog. We rijden via een pad omhoog. Jan rijdt voorop en gaat een verkeerde weg naar beneden in. We wachten even maar hij komt niet terug. Dan besluiten we achter hem aan te gaan. Dit pad komt ook op de weg uit en lijkt wat makkelijker dan de track. Ik stuur een blinde bocht naar rechts in als opeens Jan opdoemt. Hij is toch omgedraaid en komt nu recht op mij af komt. Ik rem, blokkeer en glijd rechtdoor. Ik kan de motor niet ontwijken en met een flinke klap botsen we op elkaar. De motoren hebben zo goed als niets, maar Jan heeft zijn onderarm flink opengehaald. Het pad naar beneden blijkt door werkzaamheden niet door te lopen. Dan de track maar. Dit is een steil pad omhoog dat al snel in een singetrack uitloopt. Of eigenlijk meer een rand naast een diepe geul waar water wordt afgevoerd. Het is nog begaanbaar maar het is erg goed opletten dat we niet in de geul zelf terecht komen. Met soms maar 20 cm aan rijpad, dwars door de begroeiing en grote stenen, worstelen we ons een weg naar beneden, en ik ben blij dat we uiteindelijk op een brede gravelweg terecht komen die ons terug naar de verharde weg leidt.
De dag erop hebben we geen camping als eindpunt. We gaan wildkamperen bij een meertje. We verzamelen hout, maken een flink vuur, koken pasta en roosteren worsten. We denken midden in het niets te zijn, tot er opeens een boerin met kudde koeien opdoemt. Ze kijkt wel even verbaasd naar ons kampje, maar zwaait toch vriendelijk terug. Als het donker is storten we ons op een gekregen fles raki en wisselen sterke verhalen uit.
De volgende etappe is de Theth vallei. Tien jaar geleden alleen bereikbaar via een moeilijk begaanbaar pad maar tegenwoordig een toeristische hotspot in Albanie, met een geasfalteerde weg er naartoe. Dat is natuurlijk niet de weg die wij nemen. Het begint met een brede asfaltweg die plotseling verandert in een brede gravelweg. Die gaat over in een zanderig deel waar aan wordt gewerkt en mondt dan uit in een smal bergpad dat over tien jaar vast wel makkelijk te rijden is, maar nu zeker niet. Het is nat, de paden soms erg steil en de keien glibberig, en als er geen stenen liggen dan is het wel modderig met diepe plassen. En we moeten nog 60 km tot aan onze eindbestemming. Ik besluit het maar meter voor meter, kilometer voor kilometer te rijden. Ik rijd zo geconcentreerd dat ik niet goed doorheb hoe mooi het eigenlijk is. Pas op 17 km van de eindstreep stoppen we even op een brug en zie onder mij het meest kraakheldere water doorstromen dat ik ooit heb gezien. Als we verder rijden komen we weer in een gebied waar aan de weg wordt gewerkt. Er is een brede zandweg ontstaan. Dat voelt echt als een rode loper en met het gas er flink op rijden we de laatste kilometers tot aan het hotel. De mannen van het eerste uur weten nog dat dit ooit een armoedige camping was. s'Avonds komt een man binnen met een enorme geluidsbox, waaruit keiharde muziek komt. Ik vlucht naar mijn bed, doodop van de lange tocht, maar enkele WYOA leden gaan mee in het feest dat, gevoed door raki en bier, in een luidruchtig zingen en dansen uitloopt. Het komt zelfs zover dat de evergreen 'van links, naar rechts' van de Snollebollekes gestreamed wordt. De Albaniers hossen mee. Wat raki al niet voor elkaar krijgt.
De dag erop besluit ik rustig aan te doen. Het zou eigenlijk een rustdag zijn, maar het weer zit niet mee en ik rijd over de weg naar de volgende camping in het Biogradska gora national park. Het regent nog steeds maar de camping heeft alleen tentplekken. Het meisje van de receptie tipt ons dat er op zeven kilometer rijden wél cabins zijn. De weg is onverhard en loopt omhoog. 'Easy ride, it will be fun for you', zegt ze. En dat is het zeker, een mooi smal pad voert ons tussen de bomen naar een plek waar een stuk of acht kleine huisjes staan. Een groter huis biedt onderdak aan de receptie en het restaurant. De kleine huisjes zijn een soort Stamperhuisjes uit Pluk van de Petteflet: de vloer is één groot matras. Prima met je partner, iets te gezellig met de motormannen. We nemen allemaal een eigen huisje. Het zijn een soort grote hondenhokken, maar ik slaap er echt geweldig in. Ook het eten is fantastisch en de mensen erg aardig. De gastvrouw geeft ons allemaal een knuffel als we de volgende dag vertrekken naar Bosnië. Hier kom ik graag nog eens terug.
Bij de grens met Bosnie worden we uiteraard gecontroleerd op paspoort en papieren. 'Good luck', zegt het meisje als ze mijn papieren teruggeeft. Wat is dat voor vreemd welkom? Maar Bosnië is erg mooi. Groen en met prachtige paden. We eindigen deze dag met een rit dwars door Sarajevo waar de camping is te vinden. Ook hier heeft de verandering toegeslagen: in plaats van een grasveld staan er dure appartementen en een enorm hotel met restaurant. Een een veldje waar wij onze tenten kunnen neerzetten. En terwijl wij net eten wilden gaan koken, begint het keihard te regenen en onweren. We besluiten op het terras van een leegstaand appartement te crashen. Hier zitten we onder een afdak. Droog, redelijk warm en op echte stoelen met een tafel. Na opnieuw een lange rijdag smaakt onze zelfgekookte pasta beter dan een maaltijd in een drie sterren restaurant. Als we uitgegeten zijn, is het droog en schijnt de zon weer.
We komen aan in Bihac waar we een groot appartement huren in het centrum voor 50 euro. Alles is goedkoop voor ons in Bosnie, het weer is goed en we eten heerlijk bij de rivier. We lezen over onze volgende bestemming: het militaire complex Zeljava dat bestaat uit een radiotoren op bijna 2000 meter op de top van de berg en een vliegbasis met tunnels van 3,5 kilometer. Gebouwd tijdens de koude oorlog, tijdens de Joegoslavie oorlog deels vernietigd en nu een verwaarloosd stukje niemandsgebied. We beginnen met de radiotoren. We rijden omhoog via een bospad totdat we niet verder komen. Aan de rand zien we rode waarschuwingsborden. Hier kunnen mijnen liggen. Beter niet vallen en naast het pad belanden. Na even zoeken vinden we een overwoekerd pad dat omhoog leidt. Best spannend want even hiervoor reden we een verkeerd pad in met opnieuw de rode waarschuwingsborden. Dat is precies het gebied waar we nu in rijden. Met Steven als mijnenjager voorop worstelen we ons door de begroeiing en steile, smalle paden omhoog, totdat we een verbodsbord zien: dit is de grens tussen Bosnie en Kroatie, verboden in te rijden of te lopen. Moeten we dan weer helemaal terug? We besluiten de gok te nemen en rijden door. Even twijfelen we als we een politiepost zien, maar die is gelukkig verlaten. We zijn in Kroatie! Nu volgt een lang stenen pad omhoog, omhoog, totdat we helemaal op de top zijn. Wat een fantastisch uitzicht. We zien vervallen huizen en een enorme toren, allemaal allang niet meer in gebruik maar erg indrukwekkend. Ver beneden ons de landingsbanen van de vliegbasis.
We dalen af via de Kroatische kant en rijden, 1600 meter lager, langs een oud vliegtuig zo de landingsbaan op. Daar zien we ook de ingang van de basis. We rijden erin via een buis met een extra uitsparing voor de staart van een vliegtuig. Uiteraard is het superdonker maar met groot licht zien we voldoende om de tunnelbuis door te rijden. Wel oppassen, want aan de zijkanten zitten diepe gaten waar ooit buizen liepen. Als de buis dood loopt, keren we om. Behalve Jan-Willem, die in zijn eentje verder op onderzoek gaat. Na tien minuten komt hij aangereden: hij heeft een tweede uitgang ontdekt! We stappen weer op en maken een tocht van zeker een kilometer door het donker, en komen dan inderdaad bij een wat verstopte uitgang met een berg aarde ervoor. Met een dot gas rijden we er overheen en staan weer in het daglicht. Wat een maffe plek om te zijn, wat een enorme prestatie om dit te bouwen en wat een enorme verspilling om het nu te laten vervallen tot niets. Een paar van ons gaan lopend nog verder op onderzoek in de tunnels, maar ik geloof het wel. Ik ben genoeg in het donker geweest terwijl de zon buiten uitbundig schijnt.
Ons afscheid van Bosnie is een ruim 35 kilometer aaneengesloten pad, dwars door de bossen en voornamelijk gebruikt door houthakkers, die we sporadisch tegenkomen. Het lijkt soms wel een jungle waar we doorheen rijden, zo dicht begroeid is het. We eindigen de dag op een camping aan de Kroatische kust, waar we een ruim veld hebben voor de groep en een prachtig uitzicht op de eilanden in zee.
De laatst etappe is terug naar Italie. Op de camping heeft de auto braaf op ons staan wachten. We rijden bijna in één ruk de 1300 kilometer terug naar Amsterdam en eindigen daarmee deze editie van de WYOA. Hopelijk volgend jaar weer naar onbekende bestemming en dan met een grotere groep.
Post Merge: 10-06-2024, 21:56
Post Merge: 10-06-2024, 21:58
Post Merge: 10-06-2024, 21:59
Post Merge: 10-06-2024, 21:59
Topic: WYOA 2024 (gelezen 833 keer)
