Gebruikersnaam: Wachtwoord:
 

Auteur Topic: Hill climb  (gelezen 793 keer)

Offline member

  • *****
  • Berichten: 2610
Hill climb
« Gepost op: 25-09-2018, 00:23 »
Even kijken of dit goed gaat via de telefoon: artikel uit de NRC van vandaag over Hill climb, geweldig geschreven!

Verticaal de berg op

Motors Bij hillclimbing stort je meestal met je motor van een steile helling, maar soms val je niet. „Helemaal boven, geen pijn en niks kapot!”

Door onze medewerker Frank Provoost Foto’s Chris Keulen
‘SAUFEN! MORGENS, MITTAGS, ABENDS ICH WILL SAUFEN!” Het is zondagochtend, half negen, en in de Duitstalige uithoek van de Belgische Ardennen schalt poeierharde schlagerhouse. Op een grasveld naast de N626, bij het idyllische dorpje Andler, ruikt het naar bier, benzine en brand. Vanaf donderdag zijn hier een paar honderd motorfanaten neergestreken en die doen niets anders dan… SAUFEN! Sommigen liggen op bankstellen hun roes uit te slapen, anderen drinken alweer (of nog steeds) bier. Echte hardliners poetsen daar ook hun tanden mee.

„SAUFEN, BIS DIE SONNE WIEDER LACHT!” Hoewel de zon net boven de heuvels is geklommen, merk je daar weinig van: overal braken vreugdevuren pikzwarte rookwolken uit. Werkelijk alles verdwijnt in de vlammen: tapijten, meubilair, brommers en zelfs auto-onderdelen liggen te smeulen. De helse kakofonie van beukende beats wordt nog versterkt door knetterende quads en crossmotoren die voortdurend rondjes over het gras racen, vlak langs alle caravans en tentjes. Gewoon, voor de lol.

Zo gaat dat op Hillclimbing, een jaarlijkse bedevaart voor verticale snelheidsduivels. Tijdens deze Belgische miniversie van de Zwarte Cross gaan vijftig deelnemers vol gas een berg op. Het doel is simpel: boven komen. Alleen: de helling is honderd meter hoog en absurd steil. Bijna altijd draait de beklimming uit op een fiasco, zo hebben de afgelopen achttien edities geleerd. Een enkeling haalt de top, de rest stort genadeloos naar beneden.

Dat is precies wat het publiek wil zien. Schaterlachend juichen ze voor een gecrashste crosser die halverwege de heuvel zijn losgeslagen benzinetank als een trofee omhoog tilt en het laatste beetje brandstof over zijn hoofd giet. De rest van zijn tot schroot gestuiterde motor ligt al beneden.

En toch gaat niet het alleen om leedvermaak. Want hoe kansloos de missie meestal ook is, je proeft het ontzag voor de moed waarmee de gemotoriseerde lemmingen zich eerst op de berg storten, om er vervolgens vanaf te vallen. Zij durven tenminste.

Op de heuvel gekwakt

Die bewondering is vooral voelbaar als de eerste durver van de dag een Hollandse snotneus blijkt te zijn van nog maar negen jaar oud, die óók nog eens voor de vierde keer meedoet: Xanto Dussmann uit Woensdrecht. Hij slalomt met zijn motortje van 65 cc langs de concurrenten die alvast hun monsterlijke apparaten van 250 tot 700 cc aantrappen. Hij remt onderaan de helling, tuurt omhoog, draait zijn gas helemaal open en laat zijn koppeling los. NJÌÌÌÌÌÌÌÌÌÌ!!! Als een zoemende horzel stuift hij de berg op. Tot 57,20 meter, want dan schiet zijn achterwiel weg.

Xanto wordt van zijn zadel geslingerd en in een halve spagaat op de heuvel gekwakt. Een seconde blijft hij doodstil zitten. Dan draait hij zich om en steekt vrolijk zijn duim op. Alles oké. Applaus. Gejuich. Geschreeuw.     

Wel jammer van de afstand, moppert hij. „Mijn eerste keer haalde ik 75 meter. Dat was meteen het jeugdrecord.” Verzachtende omstandigheid: toen had hij geen ochtendhumeur. Het is namelijk een wonder dat hij op tijd is gestart. Want een kwartier geleden klonk er uit het enige busje met een Nederlands kenteken nog gesnurk: Xanto en zijn vader Hans Dussmann (39) lagen nog te slapen.

„,Ik ging kijken waar ze bleven en moest ze wakker maken”, lacht Xanto’s moeder Tamara Schouwenaars om vijf voor tien, als vader en zoon allebei slaapdronken hun beschermende kleding aantrekken. Haar huidige partner René Petit probeert zich nuttig te maken door nog snel koffie te zetten. „Shit!” roept hij geschrokken, terwijl hij met een jerrycan het koffiezetapparaat volgiet. „Dit is benzine! Ik dacht dat er water in zat!”

Tijd voor een bakkie benzine is er niet meer. „Wel een beetje druk zo”, hijgt Dussmann senior. „Als je samen met je zoontje meedoet, rij je een wedstrijd voor twee.” Ze zijn de enige Nederlanders, zegt Xanto, want andere landgenoten haakten af. „Eentje werd ziek, een ander heeft alles gebroken…” Hij peutert aan zijn handpalm. „Er zit een stukje steen in. Dat is dwars mijn handschoen gegaan.” Is hij niet bang? „Nee joh. Hier vallen is juist leuk. Dan kan je gewoon naar beneden glijden.”

Bataljon EHBO’ers

Hoe hoger de coureurs komen, hoe linker het wordt. Het smalle parcours begint op een egaal en comfortabel mengsel van modder en steengruis, maar verandert na een meter of zeventig in grillige rotspartijen waarvan het laatste stuk bijna loodrecht lijkt. Wie daar valt, kaatst niet alleen keihard naar beneden, maar moet onderweg ook nog de flikflakkende motor (van ruim honderd kilo) zien te ontwijken. „Een paar jaar geleden kreeg Hans zo het stuur in zijn buik”, zegt zijn ex-vrouw. „Hij zit nog in zo’n compilatiefilmpje met de mooiste crashes.”

Om gevallen rijders (en als het even kan ook hun motoren) op te vangen, hangen er op verschillende hoogtes aan touwen gezekerde vrijwilligers aan de berg. Als een soort spinnen komen ze na iedere crash aangesneld. Het oogt ietwat provisorisch – sommigen dragen fietshelmpjes – maar het werkt. En voor het geval het echt misgaat, staan in het dal een ambulance en een bataljon EHBO’ers paraat. Ze hoeven maar één keer in actie te komen.

„Van alle hillclimbs in Europa is dit de gevaarlijkste”, geeft Dussmann toe. „Vanwege die rotsen is dit een mountain impossible.” En, als Xanto het niet kan horen: „Maar die kids komen nog niet zo hoog, joh.” Heeft hij zelf geen angst? „Ik hou wel van dat extreme. Dat hoort ook een beetje bij de lifestyle.”

En onmogelijk, daar gelooft hij niet in. „Eén gast reed tijdens de training zo de berg op.” Zelf strandde hij tien meter onder de top. „Ik hield mijn gewicht niet goed en trok de motor op het achterwiel. Alles telt op dat laatste stukje. Je moet echt op het randje rijden.”

En dan, in zijn eerste run, flikt hij het gewoon. Als zijn brullende, oranje KTM wegspeert, spatten de stenen op. Op de rotsen houdt hij telkens héél even in, om meteen weer te versnellen. Met wapperende blonde paardenstaart danst hij sierlijk over de stenen en geeft nog één keer vol gas om zijn motor te katapulteren. Zwevend door de lucht gooit hij de machine over de finish en klampt zich vast aan samengebonden autobanden die dienen als vangnet. „Honderd meter voor Hans Dussmann!”, gilt de speaker.

Juichend komt hij de camping opgereden, waar hij door Xanto met een nitraatbom („Uit Polen, hard jongen!”) wordt verwelkomd. „Oi-oi-oi, ik sta echt te klapperen”, jubelt hij. „Helemaal boven, geen pijn en niks kapot! Beter-beter-beter!”

„Dit is de spectaculairste editie aller tijden”, brult de speaker, als de kwalificaties klaar zijn. Maar liefst acht deelnemers hebben de top gehaald. Xanto evenaart met 73,90 meter bijna zijn oude record. Hij eindigt als vierde bij de jeugd.

Iedereen helpt elkaar

Zijn vader maakt het nog spannender en kwalificeert zich met zeven anderen voor de ‘Superfinale’. Alleen: na zijn laatste run (95,20 meter) tuimelt zijn motor tot puin. Het stuur is geknakt, de uitlaat ontwricht en het frame krom. Geen paniek, gebaart hij: „Effe sleutelen.” Daar heeft hij welgeteld dertig minuten voor. „Ik werk in de machinebouw, dus dat komt nu wel van pas. Ik ben alleen mijn reservesturen vergeten.” Daar ploft er al eentje in het gras, afgeleverd door een van de concurrenten. „Dat is zo mooi hier: iedereen helpt elkaar. Het is niet zo’n strijd als bij normale motorcross.”

Nadat het stuur in recordtempo is vervangen, trekt hij de uitlaat van zijn motor. „Dan maar zonder.” Terwijl Xanto dansend op de kromme pijp blaast alsof het een saxofoon is, beginnen de omstanders zich met de reparatie te bemoeien. Ze lachen om het overgebleven buisje dat alle uitlaatgassen rechtstreeks tussen de benen van de bestuurder blaast.

„De vlammen schieten daar straks uit, joh.”

„Ik zou je gulp maar dichtdoen, jongen, anders blaast-ie ’m zo uit je broek.”

Precies op tijd is de KTM weer opgelapt. Hoewel de motor vermogen mist, haalt Dussmann toch nog 94,40 meter, tien centimeter te weinig voor een derde plaats. „Balen, maar ik ben boven gekomen.” En allebei een vierde plek is ook niet gek. Xanto is apetrots. Volgende keer weer? „Natuurlijk! Ik ben hier vanaf donderdag en heb vrij gekregen van school. Alleen daarom al wil ik elk jaar meedoen.”




Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk Pro

Offline member

  • Kleiambassadeur
  • *****
  • Berichten: 2922
Re: Hill climb
« Reactie #1 Gepost op: 25-09-2018, 06:55 »
Verzonden vanaf mijn windows 98 pc met 56k modem.

Offline member

  • *****
  • Berichten: 446
Re: Hill climb
« Reactie #2 Gepost op: 25-09-2018, 08:10 »
Ja is leuk geschreven. Kijk er altijd naar op Youtube.


Offline member

  • *****
  • Berichten: 3542
Re: Hill climb
« Reactie #3 Gepost op: 25-09-2018, 08:58 »
tof stukkie
Ik heb het bekeken op youtube, wat een gekken zeg .....


Big....is history ..... 640 ook, 690EnduroR ook, nu een Yamaha T7 en een CRF450 2006 en een CRF 450 Rally 2007

Offline member

  • *****
  • Berichten: 2610
Re: Hill climb
« Reactie #4 Gepost op: 25-09-2018, 22:04 »
dat filmpje is wel gaaf idd! Doet gewoon pijn aan mijn ogen hoe ze die motoren mishandelen ... Je kan denk ik wel goed geld verdienen daar met een hendeltje in 2e hands sturen (beetje verbogen vast geen probleem  8) ).
En dan een enkeling die het wel haalt en dan ziet het er best makkelijk uit