Jaaa, ik was er ook bij.
We zijn met twee groepjes gegaan:
De lichte jongens: Erwin (Husky), Frank (DRZ) en Toine (EXC)
De zwaardere: Ik (650GS), Peet (TTR), Arthur (TTR), Dirk (1100GS)
We wisten vooraf eigenlijk niet zo goed of de rit ook geschikt was voor zwaardere motoren en dat was maar goed ook, anders waren we niet gegaan.
Dirk en ik hadden aardig wat bekijks aan de start, vooral Dirk. De organisator bood hem nog een 4X4 route aan, omdat de rit erg moeilijk zou zijn. Waarop Dirk doodleuk antwoordde...ahhhh, 30 jaar ervaring.....
Terwijl wij nog de laatste hand aan het roadbook prutsen legde, vertrok de lichte groep al en die hebben we de hele dag ook niet meer gezien. Wij hebben zowiezo na 10km geen andere deelnemers gezien, op 2 jongens na die hun groep kwijt waren geraakt en geen roadbook hadden. Ze vroegen of ze met ons meemochten en ik zat zo eens naar hun 2taktjes te kijken en vraag beleefd of ze het niet erg vinden dat wij niet zo snel waren. Maar zelfs nadat we even de weg kwijtraakte en op de kaart hadden gekeken waar de lunchstop was (zodat ze bij hun oude groep konden aanhaken), wilden ze toch liever bij ons blijven. Later moesten we toch weer afscheid van ze nemen omdat de ktm 2tact het liet afweten. Arthur en ik hebben nog even geholpen met die motor de berg op te trekken (goh wat is zo'n ding licht), waarna zijn maat hem over de weg ging slepen.
Ze lieten toch wel even weten dat ze er bewondering voor hadden dat wij met deze machines aan deze rit deelnamen.
Dan nu eens over de rit........wat een avontuur!!!!!
We hadden voor vrijdagavond een hotel geboekt, zodat we fris van start konden. Maar die avond begonnen we ons al aardig zorgen te maken of de rit wel door zou gaan, want het sneeuwde behoorlijk en het was geen natte sneeuw.
zaterdagmorgen was het dorp inderdaad helemaal wit.
Nja, de rit ging gewoon door, dus daar gingen we. De hoofdweg was al glibberig, dus was al erg nieuwschierig naar de offroadpaden. Daar hoefde we niet lang op te wachten, want het begon bijna direct. Nou da's toch wel even scary zeg, een diep karrespoor al voorbereden door anderen en lekker glad geworden dus. En binnen 5 km lag ik al op mijn kant. Zomaar onverwachts, zwikte de motor naar het andere spoor en daar lag ik. Helaas mijn nieuwe schakelpook (met inklapbaar uiteinde!) zat helemaal dubbelgevouwen. Weer teruggebogen, maar zat nu erg hoog zodat ik de rest van de dag mijn hele been op moest tillen om te schakelen. Maar goed ik kon nog rijden, dus wie klaagt...
ik had er alleen wel even de schrik in, in al die sneeuw, dus langzaamaan gingen we door. Het leek wel of de kmteller stil stond. Na een uur gingen we tanken en stonden perplex dat we nog maar 35km hadden afgelegd
Dat gaan we nooit redden, zeiden we nog. Gelukkig had ik daarna weer wat moed hervonden en gingen we al een stuk beter vooruit (alhoewel nog steeds met z'n ups en downs). De route bestond in het begin veelal uit besneeuwde karresporen en glibberige singletracks door bossen. Dit allemaal met aardig wat hoogteverschillen. Later werd het alleen nog maar moeilijker, de tracks werden glibberiger, met diepe geulen vlak naast je, zodat ik veelal met een half been over het zadel heb gehangen om nog steun te vinden met één voetje. Toen begonnen de vele heuvels (soms erg stijl!) waar niet veel sneeuw lag, maar oh zo veel bagger. Maar niet alleen bagger, ook veel veel losse stenen en nog veel grotere vaste stenen. Door de afwatering van de heuvels was het knap lastig het beste spoor te vinden, afgewisseld met flinke stenen op en afstapjes. Ik heb in ieder geval veel met de voetjes aan de grond lopen peddelen om niet om te vallen en/of weg te glijden. Zo nu en dan leek mijn achterwiel eerder naast mij dan achter mij te rijden. Deze stenige, glibberige heuvels gingen zo de hele dag door, afgewisseld met akkerpaden en single tracks, de een stevig, de ander drassig. Goh wat waren we blij toen we bij de lunchstop aankwamen....alle andere deelnemers waren al lang weg, dus werden wij uitgenodigd om bij deze vriendelijke mensen in de keuken te eten. Ze hadden ons eigenlijk niet meer verwacht, dus ze hebben direct wat te eten voor ons klaargemaakt. Een heelrijke soep (2kommen
) gevolgd met zuurkoolstamp met oa spek. Nog heerlijk bijkomend met een bakje koffie en een wafel, zaten we ons ondertussen stiekum af te vragen of we nog wel zin hadden om door te gaan (peet was al eerder tijdens een flinke sneeuwbui afgehaakt, omdat hij helemaal nat en verkleumd was) maar deze mensen wisten ons te vertellen dat we het moeilijkste gehad hadden dus toch besloten om ons niet te laten kennen en braaf weer de route opgepakt. Toch weer blij want er zaten weer prachtige stukken bij. Zo hier en daar weer een sneeuwbuitje wat de nodige vertragingen opleverden vanwege het slechte zicht, maar toch weer een heel eind gekomen, totdat ik een verkeerd paadje in ging. Ik kon Arthur en Dirk niet zien en had op het plaatje gezien (zonder naar de afstand te kijken) dat we links een paadje in moesten, ik twijfelde nog even, omdat ik ze niet hoorde, maar er waren veel bandensporen te zien, dus toch maar doorgegaan. Nou ging dit smalle paadje superstijl naar beneden een bos in en ik kon ook al zien dat het weer superstijl recht omhoog ging. Naar beneden lukte nog wel, maar toen weer omhoog......ik kon geen goede aanloop meer nemen en er was geen gelegenheid om een rondje te draaien voor een betere aanloop, dus na 3 pogingen halverwege telkens alleen een spinnend achterwiel te hebben en dus weer even hard (of eigenlijk veel harder) weer naar benenden te glijden, zette ik de motor af en begon toch wel een vermoeden te krijgen dat ik hier de enige was. Het enige geluid was de krakende sneeuw onder mijn voeten. Ik kreeg mijn motor in mijn eentje daar niet gekeerd, dus ben terug de heuvel weer opgelopen (3keer gevallen) en hoorde gelukkig de motor van Arthur. Je zit helemaal verkeerd joh!! Ehhh ja, dat heb ik ondertussen ook door maar ik weet niet hoe ik terug moet komen. Arthur heeft nog even gekeken waar het pad naartoe ging, maar dat ging helemaal de verkeerde kant uit. Dus toch de motor gekeerd, toen dachten we Dirk te horen, dus ik ben snel weer die heuvel opgeklommen om hem op te vangen, maar dat was hem blijkbaar niet. Weer terug naar beneden gegleden en tot mijn opluchting stapte Arthur al op mijn motor en reed zo de heuvel op. Het ligt dus absoluut niet aan de motor, maar ik was helemaal uitgeput. Toen begon het weer erg hard te sneeuwen dus stelde ik voor om terug te gaan, gelukkig had Dirk hetzelfde idee, dus zo gedaan. terwijl we op een kruispunt op de gps zaten te prutsen schoof er nog een auto naar beneden zo tegen een geparkeerde autro aan met flinke schade en de weg werd alleen maar witter en witter. Gelukkig waren we niet ver meer van het eindpunt verwijderd en konden lekker aan de hot coco. Natuurlijk was er geen enkele deelnemer meer te bekennen, dus moetsen we de sterke verhalen maar even telefonisch doorgeven.
Tot slot......het was madness, maar wat een avontuur, ik had het niet willen missen.
