***preekmodus aan***
Ik was destijds 24 en iedereen ging carriere maken, verkering krijgen, huis kopen, auto kopen etc. Ik wist echter niet wat ik wél wilde, maar zeker wel wat ik toen niet wilde: carriere maken, verkering krijgen, huis kopen, auto kopen etc.
Dus ik besloot om een paar maanden te gaan reizen. Net als Cornepol geen loterij gewonnen, geen rijke ouders etc. Dus een jaartje sparen en voorbereiden, spullen verkocht, baan opgezegd (definitief), huur opgezegd (definitief) en ticket gekocht.
Met rugzakje en een paar duizend gulden onderweg. Vervolgens moet je een keer aan het werk als dat op is, dus diverse baantjes in diverse landen gehad, zoals meubelmaker, chauffeur, barkeeper, ober, stuurman, matroos, verkoper van t-shirts en advertenties, paalzitter (levert ook poen op), osmose-behandelaar, administrateur, magazijnmedewerker, ticketverkoper etc. Ik ben vast nog wel wat vergeten...
Het is echt een kwestie van willen en niet van kunnen (tenzij je fysiek gehandicapt bent of zo). Ik herinner mij nog goed dat heel veel mensen in mijn omgeving mij destijds voor gek verklaarden: een goede baan opzeggen (in 1993 lagen die niet voor het oprapen), je huis opzeggen, de spullen verpatsen en met een rugzak naar een onbekend land. Toen ik echter terugkwam en deze mensen mijn verhalen hoorden en de foto's zagen van mijn wereldreis (veel per zeilboot), zeiden ze bijna allemaal dat ze dat ook wel zouden willen, maar.... (en dat het rijtje van Cornepol aanhaalde).
Dus als je graag iets wilt: doen! geld kan geen belemmering zijn, want dat raakt altijd een keer op; ook als je 50.000 euri meeneemt is dat een keer op. Je vind altijd wel werk. In Brisbane had ik naar een paar weken feesten nog maar 100 Aussie-dollar en toen vond ik ineens weer een baantje. Dusse...
***preekmodus uit***