Roadbookritje " den Brabaconne " .....anno 1995 (ongeveer)O Vaderland...
O dierbaar land der Belgen.... En wat was de rest ook alweer ?
In elk geval, dit jaar op de nationale feestdag (21 juli) ging het gebeuren !!
De tweede ernstige poging om de Brabançonne, de opvolger van de legendarische Translimbabwe uit te rijden.
In de tijd dat de Brab nog de Trans noemde hadden Marcel Sannen en ondergetekende reeds het plan opgevat om de volle 500 km. af te haspelen.
Ondanks grote inzet bleven we toen steken op ± 400 km.
Hoofdredenen van deze “mislukking” waren te weinig tijd (te laat vertrekuur) en vooral te grote groep (eerst 3 daarna zelfs aangedikt tot 4 man).
Toen we echter hoorden dat het startuur dit jaar vanaf 5.30 uur ‘s morgens was kregen we direct weer de strijdlust te pakken.
Er werd afgesproken dat we het heel strikt met ons tweeën zouden rijden en dat we zo vroeg mogelijk zouden starten.
De befaamde dag waren we reeds om 4 uur ‘s morgens op de been.
Om 5 uur stonden we reeds op de vertrekplaats in Beerse waar er toch nog zo’n 40 keiharde enduristen op deze monsterrit waren afgekomen !
Even later arriveerde onze voorzitter Luk met de roadbooks en de briefing.
Op de briefing kregen we te horen dat er een aanloop was van 155 km. tot het centrale punt, vandaar vertrok een grote lus van 195 km. en voor wie nadien nog zin had nog een “klein lusje” van 100 km. waarna we nog eens 100 km. konden verdertuffen naar de aankomst in Gierle.
Samen dus een ontspannen ritje van zo’n 550 km. op roadbook!!!
Iedereen begon nerveus roadbook te plakken en de eersten die wegstoven waren de Lijnen Brothers direct gevolgd door Walter Coolen.
Iets later gaven ook Marcel zijn XR 600 en ik mijn WR 250 een trap, en wijlen weg...
We legden er meteen flink de pees op en konden na een half uurtje jagen onze voorgangers bijhalen en passeren.
We kwamen aan op het centrale punt in Vissenaken na precies 3 uur gasgeven, zijnde een gemiddelde van dik 50 Km/uur tankstop inbegrepen.
So far so good...
Ook Walter Coolen kwam na enkele minuten aangehobbeld en was bijna direct weer vertrokken. We konden dus weer beginnen jagen...
Deze keer ging de lus langs Waver naar Gembloux helemaal tot in Spy, een eind in de provincie Namen.
Een prachtig parcours met veel afwisseling en met een roadbook dat klopte als een bus (één omgekeerde pijl niet te na gesproken).
Ergens halfweg deze etappe sloeg het noodlot voor de eerste keer toe.
Net toen ik gewoon was geraakt dat Marcel steeds op een paar meter volgde keek ik om en zag niemand meer.
Teruggereden vond ik hem voorover gebogen naast zijn XR met zijn hand op zijn schouder.
Bleek dat hij er nogal spectaculair was afgedonderd en “een beetje pijn in zijn schouder had”.
De XR was nog intact en over opgave mag je tegen Marcel zelfs niet spreken, dus wij weer verder...
Een half uurtje later was het mijn beurt.
Ergens voorbij Waver was er een klein ventje aan het oefenen op zo’n mini 50 cc. crossertje.
Toen het duidelijk was dat hij ons niet zag komen probeerde ik tegen ± 70 Km/uur van spoor te verwisselen en jawel hoor : kling klang tuimel tegen de vlakte.
Het was lang geleden, maar ik zag weer eens sterretjes...
Verder geen letsel alleen was het roadbook kastje afgebroken, wat op een rit als deze gerust als een nadeel kan bestempeld worden !
Na een dik half uur prutsen kregen we dat ding met enkele spanringetjes en elastieken toch weer gemonteerd, en daar gingen we weer verder en verder...
Door deze twee serieuze valpartijen beseften we dat, als we de rit wilden uitrijden, we meer “op safe” moesten gaan rijden, en dus lieten we het tempo lichtjes zakken.
Rond 3 uur in de namiddag hadden we de lange lus er op zitten en landden we weer op het centrale punt.
Daar bleek dat Walter Coolen al een kwartier voor ons was gearriveerd en alweer vertrokken was voor de tweede lus. Chapeau voor deze eenzame fietser !!!!
Hier hadden we er dus al 350 Km roadbook opzitten en de vermoeidheid begon zich toch al “een beetje” te laten voelen.
Van stoppen was voorlopig nog geen sprake.
Dus roadbook van de tweede lus geplakt (nog eens 100 km.), en wijlen nog maar eens weg...
Het was ondertussen beginnen regenen dat het goot waardoor de veldwegen veranderd waren in bijna onberijdbare glijbanen.
Stilaan begon de vermoeidheid mij parten te spelen met onder andere een prachtige schuiver in de modder tot gevolg. Daarbij gaf door de regen ook mijn elektrische kilometerteller de geest waardoor ik niet langer kon “meters tellen”.
We begonnen ons vaker te misrijden, ook op plaatsen waar we normaal geen probleem mee zouden hebben.
In de buurt van de befaamde betonnen gracht kreeg ik de spreekwoordelijke klop van de hamer... Hoe ik door dat moeras en die gracht geraakt ben weet ik niet meer, maar ik weet wel dat ik nadien ben afgestapt en meer dood dan levend tegen een boom ben gaan zitten.
Als ik hier alleen was geweest was ik langs de autostrade naar huis gereden, maar door de ijzeren wilskracht van Marcel en een blikje Extran sportdrank kwam ik er door, en wij nog altijd maar verder...
Rond 19.10 uur kwamen we weer op het centrale punt.
We hadden op die lus van 100 Km zo maar eventjes 3 en een half uur gereden !!!
We konden nog net het laatste roadbook naar Gierle krijgen van Bart die juist vertrok.
Twee minuten later was hij weg geweest en was onze recordpoging mislukt....
Nu we aan de laatste etappe bezig waren kregen we vleugels : het kon niet meer mislukken !!!
Om 21.20 uur ‘s avonds trokken we de handrem op aan “Den Eik” in Gierle. We waren vertrokken om 6 uur ‘s morgens.
We waren dus 15 en een half uur onderweg geweest, en de teller van Marcel stond 598 Km verder !!!! Alleen gestopt om te tanken en roadbooks te verwisselen...
Daar bleek dat wij de enigen waren die alle lussen volledig hadden gereden.
Ook Walter Coolen was voor alle lussen vertrokken maar gaf zelf toe dat hij hier en daar een stuk afgesneden had. Wat echter niets afdoet aan zijn prestatie want om moederziel alleen zoiets aan te vatten moet je niet alleen een stevig stukje kunnen rijden maar ook nog een ijzeren wil hebben. Hoedje af voor Walter !!!
Onze volle waardering en dank gaat ook naar iedereen die deze rit heeft helpen organiseren en mogelijk maken.
In de eerste plaats naar onze voorzitter Luk Van Den Troost die het klaarspeelde van zo maar eventjes een dikke 550 km. op road book te zetten en ook de dag zelf alles in goede banen te leiden. Toen ik de Gaasrit organiseerde heb ik aan den lijve ondervonden wat het is om zo’n 140 km. bijeen te krijgen, en deze brave man doet zo maar eventjes het vierdubbele. Ongeloofelijk !!!!
Ook de assistentie van Bart de Maré en van An, de vrouw van Vital Cardinaels mogen niet onvermeld blijven.
EPILOOG
Toen ik ‘s anderendaags nog eens naar Marcel Sannen belde om te informeren hoe het met zijn schouder was, bleek dat hij net terug was van het hospitaal...
Daar hadden ze hem verteld dat “het beetje pijn in zijn schouders” kwam omdat zijn gewrichtsbanden daar waren gescheurd !!!!
Dat betekent dat hij zo’n 300 km. aan een moordend tempo met een enduromotor heeft gereden met een letsel waarmee een normaal mens nog niet eens 100 meter kan fietsen.
Toen ik klein was las ik stripverhalen over De Man Van Staal.
Nu weet ik dat die echt bestaat, hij woont op de Binnenheide in Oud Turnhout.
Wie ons record wil evenaren geven we rendez-vous volgend jaar op de Brabançonne...
Jo WR Verhoeven.
ps; Precies al een eeuw geleden, maar als ik het lees zie ik de paden en miserie zo voor me terug 
En mijne maat (de Johan) overdrijft wel een beetje
Topic: Precies alweer een eeuw geleden (gelezen 1238 keer)
