met nog erg weinig gevoel in de vingers bij deze een stukje over ons avontuur in de Libya Rally in Tunesie.
op zaterdag vertrokken naar Parijs voor een goedkope Transavia vlucht met Wortel. 5 uur aanwezig op zondag, dus we hebben achter in de bus op de parkeerplaats bivak gemaakt en daar geslapen. Zo kom je wel op tijd voor je vlucht! 120 afrikanen later zijn we ingeladen en kunnen we de lucht in, om om 10u in Djerba aan te komen. Daar met een taxi naar de Green Palm Hotel voor de keuring die om 12u start. Alles staat al klaar en de keuring verloopt als een zonnetje. Helaas onze hotelkamer wat minder, want dat duurt 7 (!) uur voordat we daar in kunnen. gelukkig lukt het wel en kunnen we na een goede maaltijd met onze crosskleren aan naar bed om op tijd te zijn voor de start.
De volgende dag om ca 8 uur op pad voor een verbinding van ca een uurtje naar de start. Wortel rijdt meteen het eerste en laatste tankstation voorbij, dat wordt wat met navigeren...
gelukkig zijn we met alle motoren op tijd om te starten voor de lange proef van 335 km. veel snelle paden die uiteindelijk steeds steniger en listiger worden zadat de snelheid steeds lager wordt. Met nog een verbinding aan het eind is het een echte Dakar waardige dag van 500+ km. Alex van Ginkel is onnavolgbaar, maar ook de rest is op tijd binnen om motoronderhoud te doen en bivak te maken en het roadbook van de volgende dag te plakken voor het donker wordt. 60 vellen op a5! pfff. De roadbook zijn de hele week zo lang en dik met elke dag 15 paginas aanpassingen. Maar ze zijn dan ook heel precies en kloppen altijd. Nadeel is dat je als motorrijder niet elke kuil in het roadbook hoeft te zien en dus steeds meer plaatjes over slaat. Tot die kuil die je wel had willen zien.. we hebben daar allemaal de hele week last van maar het heeft niet tot ongelukken geleid.
Het bivak is met ca 160 man gezellig druk maar klein genoeg om iedereen een beetje te leren kennen. Daarbij is het eten bijzonder goed, elke dag 3 gangen belgische bourgondische heerlijkheden, top! Daar kan zelfs Monique van MEMO niet aan tippen en dat zegt wat. Gevulde perzik met tonijn salade? parmaham op een bedje van aspegerges? echt wel! Het maakt het verder zeer sobere bivak helemaal goed. Ook het feit dat ik niet in mn Quencha hotelletje ( minitent) past maakte niet meer uit.
De volgende dag voor een deel over dezelfde route terug op zoek naar de eerste duintjes. Zelfs als je de route al eens hebt gereden kan je verdwalen, in een rivierbedding ga ik verkeerd en samen met een Duitser probeer ik 6 km naar het volgende waypoint in een rechte lijn over stenen heuvels af te leggen. BAD CHOICE AS ALWAYS!! Tjonge wat dom, 1.5 uur over 6 km trailen en we zitten weer op de route. De duintjes aan het eind brengen ons in een mooie oase, met zelfs iets van een douche maar die zijn steenkoud, dan maar met washandjes. Op de toiletten wil je ook niet zitten. This is Africa! wat maakt het ook uit..
De volgende dag wat meer snelle paden en duinen, aangevuld met 'sandy 'tracks. De duinen zijn hier echt zacht, en je ziet geen moer van het patroon, dat er ook niet blijkt te zijn. De hoogte van de duinen valt ook mee, tot 10 meter maar de meeste minder hoog. Met wat minder navigatiefouten gaat het qua tijd ook sneller. Wel hebben we een probleem met een CP waar benzine zou moeten zijn. Die was er niet en de route tussen de 2 CP's is 175 km+. Ik besluit het er op te gokken, met 15 liter moet dat gaan. Halverwege krijg ik echter opeens een hevige pijn in mijn voet. Die staat zowat ik brand, midden tussen een veld kleine duintjes. Ik kijk omlaag en zie een losse benzineleiding precies leeg stromen in mijn iets openstaande laars. Mijn hele laars staat vol benzine, dat doet zeer!! snel alles uitgedaan en vol gegooid met zand om de benzine eruit te krijgen. Met een litertje geleende brandstof kan ik de volgende CP's bereiken en toch nog redelijk op tijd finishen.
De volgende dag 195 km, lijkt te doen. Na een korte aanrijdroute zien we in de verte een muur van zand opdoemen. Prachtig gezicht, en met 80 km pu rijdt ik door een veld met kamelengras waar voldoende ruimte tussen is om laverend van links naar rechts op de muur af te stormen. Links van me zie ik een Jeep hetzelfde doen, rechts de italiaanse equipe in een Porsche 911, het lijk wel een film. Wat mooi! Als we in het zand komen begint de pret, Vrijwel de hele ochtend ben ik in gezelschap van deze Porsche, die de enorme duinen met speels gemak neemt. Meestal. Maar naar mate de middag vordert wordt het zwaarder, wat is dit zand zacht en mul, anders dan in Marokko. om een uur of 2 sta ik muur en muurvast. Ik zit er echt ff helemaal doorheen, boven op een grote duin. Precies op dat moment komen twee Polaris Buggies over de heuvel die me wat water geven en me een handje helpen. Als ik weg wil rijden sta ik 5 meter later weer vast. en 5 meter later weer. Ik kan wel janken. Na nog wat water en hulp raap ik mijn noet bijelkaar en rijd verder naar CP2. Vrijwel de hele route blijkt in deze zware duinen te liggen die dag. 100 meter per keer kijk ik vooruit en stop bijna elke 100 tot 200 meter wel een keer. Tot ik op onze duitse deelnemer op een WR stuit. Hij zit er nog verder doorheen dan ik en ik neem hem een uur op sleeptouw. wel 5x raap ik zijn motor op tot het echt niet meer gaat. Het is ongeveer 4 uur en hij kan niet meer, met nog zeker 40 km duinen te gaan en wellicht wel meer. Ik laat hem met de orga bellen en die zouden hem ophalen. Ik geef hem mijn laatste beetje water en ga weer verder. Het trage tempo van dat uur heeft me eigenlijk wel goed gegaan en ik kan met een wat hoger tempo weer verder. Gelukkig geven de autos water, want ik zit al snel op 8 liter (!) die dag, het is zwaar en heet. Uiteindelijk kom ik bij een enorm duin, waar ik niet op kom. Keer na keer zoek in een route maar strand ik op een wal van 2 meter zacht overgewaaid zand boven aan een klim. Ik doe er zeker een half uur over om een paadje te vinden. De rest van de route wordt langzaam beter en vlak voor het donker rijdt ik de duinen uit en de laatste kilometers naar het bivac. daar aangekomen val ik nog niet uitgekleed op een pallet in slaap. In het donker vervang ik later mijn wielen, en filter doe ik wat klein onderhoud. Ook mijn ico geeft het al dagen steeds op en dat navigeert lastig. Zonder ondersteuning is zwaarder maar het valt me eigenlijk mee. in het pikkedonker komen de autos een voor een binnen, ik blijk als 17e van de ca 45 deelnemers in het bivak te zijn aangekomen. Wat een slachting. Om 11u zijn er nog steeds verschillende equips in de duinen waaronder onze Duitser. Alex van Ginkel is de held van de dag, want met de sweepers haalt hij om 04,00 uur de man uit de duinen, of eigenlijk zijn motor. later die ochtend wordt ook de rest uit de duinen gehaald en naar Douz gebracht, onze volgende finish plaats. Wat een slachting!
De volgede dag ben ik verrassend fris. Ik had voor vertrek een flinke griep maar daar merk ik niets meer van. Vandaag zouden we maar 28 km duinen hebben dus dat is makkelijker rijden. De praktijk is anders, want de eerste 117 km zijn bijna helemaal duinen gecombineerd met sandy tracks. Dat zijn paden van heel mul zand over kleine duinen tot 2-3 meter. Lijkt verdacht veel op de crossbaan van Arnhem na een hete droge week, maar dan 100x langer. Doe dan maar grote! Het tweede deel va de route gaat over heel snelle paden waar je met meer dan 100 km per uur driftend door de bochten kan, beschermd door wat walletjes tegen het uitbreken. Wat een genot! In Douz hebben we bivac in een camping met douches, ook een genot! Ook onze Duitser is weer aangekomen ondanks een nacht vrijwel geen slaap dus we zijn nog compleet. Met de buggies en sommige autos gaat het helaas wat minder.
De volgende dag wacht de etappe naar de filmset van Starwars. De route begint weer met veel zand, kamelengras en sandytracks en een stuk door el Chott, een zoutmeer. Daar zou later een van de sweepertrucks in wegzakken maar hij kan gered worden. Halverwege de route komen we op een 65 km lang pad met alleen maar keien en geen bochten. wat is dit doorbijten, stuiterend van kei naar kei zonder enige afwisseling. Ik begin in de 4e versnelling, maar al snel ga ik uit verveling maar naar de 5e en zelfs 6e versnelling. Het resultaat is uiteindelijk dat ik zelfs voor Wortel en Guido eindig, maar vooral ook dankzij de stuurdemper. Gelukkig is het laatste stuk weer snelle paden over zand, dus dat is feest. Springend over de knippen gaat het steeds harder, tot ik een gat wat laat zie. Remmen is geen optie dus eroverheen, maar ik krijg een tik mee. Ik vlieg door de lucht, en kom 4 meter later zo hard neer dat ik door de rebound van de vering voor een tweede keer gelanceerd wordt. Ook hier kan ik met hulp van de stuurdemper de motor op het pas houden, dat was wel een close call.. Later bleken meerdere motorrijders deze sprongen gemaakt te hebben. Via een paar hele grote ultra zachte duinen komen we in het bivac naast een paar oude resten van de Star Wars filmset. Een prachtige plek voor het bivac dat tegen het riete hutje van een lokale man staat. De wat excentriek man is eerst niet zo blij met ons, maar als we hem koffie, water en koekjes voeren wordt de stemming snel beter. De volgende dag geven we hem zelfs kleding hoofdlampjes en allerhande dingen die we niet meer nodig hebben na de laatste dag. Zijn huis staat vol met wat eerst bivac heette, zingend laten we de man achter.
Het is nogal laat geworden die laatste nacht in het bivac, dus met halve oogjes beginnen we aan de laatste etappe van 150 km. Geen grote moeilijkheden gelukkig en de route begint met WRC style racen. 80 kilometer bochten in minder dan een uur! daarna een lastige te navigeren stuk, en via een prachtige bergpas komen we op het laatste deel van de route met uiteindelijk de finish! Nou ja, die wordt gevolgd door een liasion van ruim 250km naar Monastir. Ook een goede Dakar oefening, dit keer prijs ik mijn Rayz zadeltje. Voor me rijden Wortel op een boomstam buddy van KTM en Jeroen van Oers op een kapotte mousse. Mijn Husaatje wordt al comfortabeler door die aanblik alleen! De verbinding eindigt in een prachtig hotel waar we de volgende dag zelfs massages kunnen krijgen en waar zwembaden en waar een Hammam is. Die hebben we wel verdiend.
Een prachtige rally eindigt met de terugvlucht naar parijs, en de laatste liasion per bus naar NL. 6 uurtjes, kan er nog wel bij.. Om 1.30 uur plof ik in bed, 8 uur eruit... aan het werk... Een 6e plek in het motor/buggy klassement, net achter Wortel is voor mij prima. Belangrijker is het behalen van een finish, goede teaining in de duinen en veel plezier onderweg en in de bivacs. De voorbereidingen waren wat dubieus en slordig soms, maar eenmaal op pad kan Duson een top rally neerzetten. Hulde!
