Een klein verslagje dan maar, omdat het zo leuk is om te schrijven.
's ochtends sta ik al vroeg naast mijn motor. Het uurtje verschil tbv de zomertijd heeft me niet echt geholpen. Nog haastig een broodje wegwerkend, probeer ik mijn motor aan te trappen, Shit, geen compressie... Mijn vorige DR maakte hiermee mijn leven zuur, en ook deze heeft er een handje van, en ze schijnen er bekend om te staan: Soms valt bij de koude start de compressie totaal weg. Probeer hem dan nog maar eens aan de praat te krijgen...
Na ruim een half uur trappen geef ik op. Ik laat over de telefoon Appie weten dat ik tòch maar niet kom.
Dan komt er een doorgesnoven junk (woon in stadscentrum) een praatje maken.
Loopt hij niet?
Vroeger had ik ook een MT, dus laat mij maar even
Waar ga je naartoe?
Is hij ook te koop? (
)
Ik kan de junky wel wat aandoen, maar blijf vriendelijk. Boze junkies blijven misschien niet van mijn spulletjes af en er staan 2 motoren van me voor de deur.
Ik besluit uit pure frustratie de suzuki er nog 1 keer van langs te geven en een wonder geschied - de suzuki komt pruttelend tot leven.
Misschien was de soes ook bang om achter te blijven met de junky...
Niet eens zo laat kom ik het rennerskwartier oprijden, rechtstreeks naar de keuring. Maar ik kreeg van de dienstdoende met puisten bedekte botte oetlul alleen een stempel als ik met hem een afterparty kwam vieren, zei hij. Nog steeds chagrijnig over het deserteren van mijn soes, gris ik de stempel van tafel, voorzie mijn formulier van een goedkeuring en ga door. Het AllroadManiacs cultuurtje bevalt me toch beter.
Ik drink een kop koffie met Appie, verwissel mijn voortandwiel voor 1 met 2 tandjes minder en rij het parcours op, klaar om dat westenborkse zand een pak voor zn sodemieter te geven.
Echter word ik, zoals wel vaker, van alle kanten ingehaald en ik rij daarom niet te hard en op zeker. Ik zit er niet op te wachten voor de wielen van iemand anders op de grond te gaan liggen.
Sommigen zijn ronduit aso met inhalen. Een aantal malen klapt er een uitbrekend achterwiel tegen mijn voorwiel doordat iemand me te dicht in de binnenbocht inhaalt. Niet goed voor het zelfvertrouwen - ik ga er steeds langzamer door rijden.
Na 10km op mijn dooie akkertje gehobbeld te hebben, daaien we het bos is. De sporen worden erg diep, de grond is nat en klei-achtig waardoor mijn banden vollopen en het parcours leid ons over omgevallen bomen waar diepe sporen voor liggen, die spekglad zijn bij gebrek aan schors. Ik laat me door 2 heren op lichte enduro's inhalen. 1 gaat na de stam op zijn snuit, de ander red het net maar vliegt daarna het spoor uit en komt met een wild gekraak in de bosjes terrecht.
Tegen beter weten in probeer ik het toch. Ja, ik kom over de stam, helaas in horizontale positie. Ik sjor de motor overeind en sta een tijdje te trappen. Frenk, de zoon van Appie, ziet me staan en bied aan om te helpen. Frenk ziet eruit alsof hij heel hard kan trappen, dus de suzuki kiest voor de tweede keer die dag eieren voor zn geld en slaat spontaan aan. Ik rij verder en ga 10 meter verderop weer op mijn bek.
Ik kijk vooruit en zie nog meer stammen aankomen. Eromheen rijden of omkeren is geen optie.
Wie niet sterk is, moet slim zijn. Ik praat mezelf moed in en bepaal mijn tactiek. Ik sta even om mij heen te kijken en kies mijn target met zorg: een opvallende legergroene BMW boxer staat tot zijn cilinders in de prut en de eigenaar staat er een beetje mistroostig naar te kijken. "Moet ik een handje helpen?" vraag ik niet zonder eigenbelang. Ik prak de soes tegen een boom en samen tillen we de BMW naast het spoor.
"Bedankt!" roept hij verrast boven het getetter van al die motoren om ons heen uit.
Nu komt de aap uit de mouw... Niet zonder schaamte beken ik dat ik mijn motor niet over de omgewaaide bomen heen krijg. Hij knikt me vriendelijk toe, dreunt met een daverende klap de BMW tegen de stam, wat net genoeg opwaardse kracht opleverde om er log overheen te hobbelen, en komt terug om mijn motor er ook overheen te zetten. Een pact is gesloten - samen helpen we elkaar het lastige bos door. De BMW staat nog eenmaal hopeloos vast in een diep spoor, en ook ik heb nog een keer een zetje nodig.
Eenmaal uit het bos maken we kennis. David is zijn maat verloren en gaat te voet terug het bos in, ik rij verder.
Akkers, lange knippenpaden, hier en daar een geïmproviseerde springbult en een leuk spiraal waar ik duizelig van werd.
Er zaten ook nog wat single tracks door het bos in de route, maar die waren niet zo lastig als het eerste bosje. Ik blijf rustig rijden, want de drukte werkt me op de zenuwen, maar toch erger ik me eraan dat ik niet meer gas durf te geven.
Na het rondje van 45 km zit ik in het rennerskwartier heerlijk in het zonnetje met Appie en Frenk. Het voornemen om te starten aan het tweede rondje ebt langzaam weg. Als ik later een koud biertje krijg aangerijkt, weet ik zeker dat daar helemaal niets meer van komt.
Er wordt nagepraat over de rit. Een bekende op een quad blijkt er raar af te zijn gevlogen. De quad vloog meters door de lucht en kwakte boven op de berijder, vertelde iemand die het had zien gebeuren. De quad is verwoest, de man opgehaald met de ambulance.
Als ik het pokkeneind terug naar huis rij, kan ik de man maar niet uit mijn hoofd halen.
En ik vergeef mezelf dat ik zo voorzichtig heb gereden vandaag.
Ik heb alles nog heel en heb een heerlijke rit gereden!
