Voor mij liep het dit keer niet goed af. Op de tweede dag schoot met nog geen 20 km/u m'n voorwiel weg, heel lullig, en viel ik waarna de achterkant van mijn fiets op mijn voet viel. Gevolg een verbrijzeld onderbeen, en een groot probleem om snel weg te komen uit Albanië.
Wyoa is letterlijk wat het is, zoek het zelf uit...
Op het moment was er gelukkig heel veel hulp, dank daarvoor. Maar daarna sta je er toch alleen voor.
Gelukkig waren Mark (en swiss rob) er voor de benodigde ondersteuning en nazorg, jullie hebben me fantastisch geholpen, Wilma en Fiona jullie hebben me een hart onder de riem gestoken. Loek en Peet, bedankt voor de vragen gisteren.
Hieronder mijn verhaal.
===============================
Zoals jullie inmiddels wel weten heb ik in Albanië een stom ongeluk gehad. Op een recht en makkelijk stukje op de 2e rijdag schoot met 20 a 30 km/u m'n voorwiel weg waardoor ik eraf viel. Dat gebeurt wel vaker bij dit soort tochten. Mijn pech was dat de achterkant van m'n motor, met alle bagage, op mijn linker voet viel. Ondanks mijn hoge crosslaarzen brak mijn tibia, fibula en enkel op meerdere plaatsen, tordeerde het vervolgens waardoor mijn voet dwars op de knie stond. Dikke shit, in the middle of nowhere.
De jongens uit de groep (thanks boys!) vonden een bergbewoner met landrover EN (heel toevallig) de plaatselijke dokter om mij daar weg te krijgen. 15 km offroad in een hotsende auto, dwars op de achterbank, botten over elkaar schurend.
Ondertussen was de ingeschakelde ambulance in het bergdorpje gearriveerd en zij brachten me naar het dichtstbijzijnde streekziekenhuis, zo'n 50 km verderop. In een 1950 VW busje zonder vering over onverharde wegen.
In het ziekenhuis was na röntgenonderzoek de diagnose meervoudige complexe breuk, interventie vereist. Daar besloten om door te gaan naar het universiteit ziekenhuis in Tirana. 250 km, 4,5 uur over grotendeels onverharde wegen van het type wasbord. Een geheel nieuwe ervaring, vooral omdat ik niet in de ambulance lag maar naast de bestuurder moest zitten. De ambulance werd namelijk ook als bus gebruikt met de nodige stops, rookpauzes en een snel diner voor de chauffeur.
In Tirana werd ik in het ziekenhuis geweigerd maar na veel geschreeuw van de chauffeur mocht ik naar binnen en sprak ik een echte orthodontist die me aanraadde z.s.m. naar Nederland te vertrekken voor een operatie en revalidatie. Aangezien ik geen familie of vrienden bij me had om me te verzorgen werd ik in een kamer in het universiteitsgebouw ondergebracht, schoon en rustig maar zonder verzorging.
Ing was ondertussen al bezig om me snel naar Nederland te krijgen en na een 50-tal telefoontjes met allerlei instanties is dat gelukt. Ik werd donderdagmiddag door een privé vliegtuig naar Schiphol gevlogen. Door naar het Slotervaart Ziekenhuis. Nieuw röntgenonderzoek en MRI scan bevestigde wat ik al wist.
Dan nog m'n motor. Die moest natuurlijk terug naar Nederland. Werd in eerste instantie geregeld door Mark (dank!), ANWB gebeld, motor in het bewuste bergdorp achter het huis van de dokter gestald. Albanese automobiel club kwam 'm halen. Wat denk je? Motor, bagage, alles weg. Gestolen. Gelukkig is ie inmiddels teruggevonden, hij bleek voor de veiligheid in het huis van de dokter te zijn gezet, volgens lokale verhalen. Ik denk echter dat in eerste instantie wel hebben geprobeerd hem te stelen. Gedoe met de politie... Na weer tientallen telefoontje door Ing loopt dit verhaal waarschijnlijk goed af (fingers crossed), de motor zal tzt naar Amsterdam worden gebracht door de ANWB.
Management summary :
- over 3 maanden kan ik waarschijnlijk weer lopen
- over 2 a 3 maanden wordt m'n motor thuis afgeleverd
- laat nooit je motor op je voet vallen
- zorg dat je in Albanië niets overkomt
- dinsdag 10 juni opname Slotervaart ziekenhuis, Amsterdam (afd orthopedie, 7B)
- woensdag 11 juni operatie
- ontslag 5 tot 10 dagen na operatie
- eerste mobiliteit met krukken na ongeveer 1 maand
- eerste gewrichtsbelasting na ongeveer 2 maanden
- volledige belasting na 3 maanden
