Tsja, hecht ik aan mijn motoren? Met meer dan een 550.000 kilometer op maar 3 motoren hou ik in ieder geval niet echt van verandering
.
Maar eigenlijk heb ik alleen met mijn eerste motor, een XT500 (uit 1983), echt een band opgebouwd die verder gaat dan “de herinneringen van wat ik er mee beleefd heb”. Met die XT500 heb ik 220.000 km gereden, zomer en winter en vooral reizen en vakanties waarvan 60.000 km in Afrika. Met die motor kan ik lezen en schrijven, herken ik elk trillinkje, rammeltje en tikje. Nuchter als ik eigenlijk ben, kan ik niet ontkennen dat ik er mee heb gepraat, erop gevloekt en het bijna als een levend wezen beschouw.
Daarentegen kan ik me voorstellen dat eigenaren van oude XT's die de wereld rondgaan met zo'n fiets regelmatig onderweg een schouderklopje geven op de tank omdat ze zo dankbaarzijn dat ze nog niet stilstaan met pech 
Inderdaad dat heeft er ook wel iets mee te maken. In tegenstelling tot zijn reputatie is een XT500 verre van oerbetrouwbaar en gaat wel degelijk kapot. Die reputatie is meer gebaseerd op de eenvoudige techniek van de XT waardoor de motor in combinatie met een handige berijder nooit lang stil zal staan. Dat maak je met moderne motoren gewoon veel minder mee omdat die het meestal gewoon doen en als dat een keer niet zo is, zorgt dat er eerder voor de band met de motor minder wordt dan sterker
.
Daarna heb ik een XJ900 gehad (inderdaad, ook zo’n oude uit 1982) waar ik bijna 2 ton heb gereden. Toen die total loss was (uitlaat doorgeroest) heb ik hem met verbazingwekkend gemak naar de sloop gebracht. Dat kwam ook door de instelling waarmee ik hem had gekocht: om kilometers te vreten tot ie uit elkaar viel. En toen die dat deed had ik daar vrede mee.
Toen ik mijn huidige XT600 Tenere (uit 1988) kocht was het een langkoesterde droom die uit kwam. Dit had alles moeten zijn wat mijn omgebouwde XT500 probeerde te zijn. 90.000 km, tig elektrische problemen en een motorblok later heb ik inmiddels een haat/liefde verhouding met het ding opgebouwd die binnenkort wel eens een dramatisch eind zou kunnen gaan krijgen. Voor de XT dan
.
Ik heb hem ooit gekocht als perfecte all-rounder. Voor Afrika-reizen en woonwerkverkeer, maar in de praktijk is ie – vooral eletronisch - nog onbetrouwbaarder dan mijn XT500 en een stuk minder gemakkelijk te reparen. Het is dat er inmiddels ook een auto voor de deur staat, want anders was ie waarschijnlijk al langgeleden in het Noordzeekanaal verdwenen. Maar nu is het niet mijn dagelijks vervoermiddel en dus probeer ik het nog als een leuk hobby-project te zien. Ik kan er dus nog geen afscheid van nemen, maar voor hoe lang nog….?
Hechten aan je motor kent inderdaad vele verschijningsvormen. Meer nog dan ik dacht dat er bestonden, blijkt wel uit dit draadje.
Peter
