Dag 3 kom ik toch al beduidend slechter uit mijn bedje ´s ochtends, de lange afstanden van gisteren en de glibberpartijen in de regen hebben toch wat meer energie gepakt dan ik dacht...
Andere deelnemers komen ons vragen of wij weten hoe de dag er vandaag uit zou zien, we zouden vandaag 370 km rijden door Wallonië, Vlaanderen en een stukje vertrouwd Brabant, iedereen heeft het duidelijk gehad met de eindeloze veldwegen met verraderlijke sporen en hopen op wat makkelijkere zandwegen of zelfs oud hollandse blubber. Wilfried kent de streken hier goed en moet ze teleurstellen, veel kleiwegen, maar groot verschil met afgelopen dagen veel ´holle wegen´ het einde van de dag zou de lang verwachtte makkelijkere zandpaden brengen...
Vol goede moed springen we rond 8 uur weer op de motor en beloven elkaar niet te stoppen voor de eerste 100 km eraf is, het eerste de beste pad waar we in moeten beloofd al weer een spannend dagje, blijkbaar snapte onze voorliggers er niks van, want er is nog geen spoor van andere deelnemers te zien, maar duiken er toch maar in, het struikgewas staat tot aan de oksels en langzaam aftastend rijden we erdoorheen, zo nu en dan bijna uit balans rakend door diepe putten en dikke stenen....
Verder vervolgen we onze weg weer over de inmiddelds bekende veldwegen, 10km verder komen we 1 van de 2 voorliggers tegen, hij was er hard vanaf gestuiterd, toch ook zo´n verborgen spoortje tegen gekomen met zijn naam erop, hij had veel last van zijn schouder en zijn stuur stond krom, zodra hij weer kon rijden zou hij naar het volgende kamp gaan, dus hij had zijn maat in zijn eentje vooruit gestuurd. We bieden nog aan om tenminste even te helpen zijn stuur recht te zetten, maar hij bedankte vriendelijk....
Het eerste 100km mijlpaal halen we betrekkelijk probleemloos, mooie veldwegen afgewisseld met mooie boswegen en holle en bolle weggetjes met de nodige afwisseling en uitdaging, van dikke blubber tot uitgesleten afwateringen, waar je slingerend doorheen moest trialen, dus na 100 km besluiten we onze welverdiende rust te pakken.
Zomaar een foto van onderweg:
Na 15 min toch maar weer verder en de moed zit er goed in, maar komen al snel weer wat lastige paden tegen:
Oooh hadden we toch maar betere banden gestoken
Maar ook hier komen we goed door en we hebben het idee dat we vandaag goed door zullen komen, een van de holle wegen zorden even voor wat oponthoud en zweetverlies, maar dat mocht de pret niet drukken:
Grrr, had ik maar iets meer grip gehad
Ook mijn motor wilde niet op het hellende smalle strookje naast de diepe kuil grip blijven houden, dus ook ik de kuil in
De organisator had ons al gewaarschuwd dat als we 2 tracks tegelijk in ons scherm kregen, de ene simpel was en de ander heel zwaar, dus toen we daar aankwamen keken we elkaar aan en dachten ´we hebben tot nu toe nog niks over hoeven slaan en we liggen goed op schema, dus we laten ons nu toch niet meer kennen....
´ Dus we pakte de moeilijke optie....
We dachten dat er nu iets heel technisch aankwam, maar toen we het single track inreden herkenden we het gelijk van een van de GS-ritten.... Niks technisch aan, maar vreselijk diepe gleuven waar we een paar jaar eerder dus al alle motoren een voor een doorheen hebben moeten trekken en ook deze keer ontkwamen we daar niet aan:
De gleuven zijn dieper dan onze grondspeling dus als snel zitten we tot op de carterplaat vast, dus enige optie was trekken en sleuren, in de volle zon en vol met muggen en vliegen vanwege het stinkende water... Daar hebben we erg veel zweet achter gelaten en veel meer energie dan ons lief was, nadat we er eindelijk doorheen waren moesten we nog een single track door van maar een kilometer ofzo, maar allemaal overgroeid dus veel steppen met de voetjes wat ook weer veel te veel energie verbruikt, tot slot nog de motoren over een paar uitgegraven dikke boomwortels moeten tillen en toen was de pijp eigelijk al uit... De route ging weer samen met de makkelijke route maar ik was al zo moe dat ik op een recht maar glibberig stuk toch nog maar eens besloot erbij te gaan liggen en terwijl iemand die ontussen achterop was komen rijden mij hielp mijn motor weer recht te zetten was Wilfried blijbaar verkeerd rechtdoor gereden, dus toen ik bij een afslag kwam vond ik het al vreemd dat hij daar niet stond te wachten, want je moest haaks door een diepe natte kleiput een uitgesleten stijle helling op, toch maar erop gereden en doorgereden hopend dat ik Wilfried verderop weer tegenkwam, maar niks... Op de verharde weg uitgekomen toch maar eens gestopt en gewacht en gewacht, terugrijden was eigenlijk geen optie omdat je daar nergens meer kon keren, maar na te lang wachten toch maar aangereden, net voor het lastige offroadstuk kwam hij daar dan toch gelukkig aan, hij was inderdaad rechtdoor gereden en heeft een hele tijd moeten trekken en sleuren om weer omgedraaid te geraken, dus bij hem was de pijp ook uit...
We moesten toch benzine hebben, dus zijn naar het dichtsbijzijnde tankstation gegaan en hebben wat wafels en Red Bulls gehaald en hebben een half uur in het gras gezeten ons afvragend waarom we nou zo nodig de moelijke route moesten pakken
Want die stunt had ons toch weer 1,5 uur van onze dag gekost en we waren nog maar 35 km verder tov de eerste stop.... Dus nog 240 km te gaan en het was al 3 uur ofzo...
Toch onze moed weer bij elkaar geraapt en verder gegaan, gelukkig werd het vanaf dat punt steeds gemakkelijker, de klei en steengronden maakten steeds meer plaats voor zachtere zandgronden en daarmee konden we langzaam aan het tempo opvoeren, toen besloten we ook niet meer te stoppen tot het echt moest, dus er flink de sporen ingezet en toch weer rond 8 á 9 uur op de camping in Bergeijk aangekomen... Er zaten al veel meer mensen dan we onderweg tegen waren gekomen, voor de meesten bleek het toch allemaal wat te zware dagen te zijn. Vele andere groepjes waren echter nog onderweg en druppelden allemaal rond de schemering binnen. Dezelfde groep van de dag ervoor die rond 12 uur binnenkwamen bleken ook vandaag even volhardend te zijn, want pas na middernacht hoorden we vanuit ons tentje de laatste groep binnenpruttelen....
De volgende morgen ietsjes langer geslapen want er stond "maar" 250 km op het menu, nu enkel nog meet de bekende nederlandse zandwegen, dus veel problemen verwachtte we vandaag niet... En inderdaad, na een lekker opwarmer over de Leenderse hei gewoon vanouds met een stevige gemiddelde snelheid tikte de kilometers weg.
Een beetje een anticlimax na 3 dagen door de klei, diepe sporen, bagger, stenen, heuvels, etc te ploeteren, dus voor ons was het enkel nog zien dat we de finish haalde, we waren nu te ver gekomen om nog af te haken.
Er was in principe nog een camping voorzien in Overloon, maar we hadden links en rechts al vernomen dat de meesten zich dezelfde avond nog naar de boot in Calais zouden begeven, dus zijn wij na een praatje en een kom thee ook maar naar huis gegaan... Pffff zo´n ritje terug naar huis is ook niet simpel meer na zo´n uitstapje, ik had toch wel een klein beetje medelijden met die jongens die nog helemaal door naar midden en Noord Engeland moesten...
Al met al in ieder geval een geweldige trip en leuke mensen, wij waren de enige belg en nederlander tussen allemaal engelsen, maar dat was juiste erg leuk.
Dit was een soort try-out, maar ze willen het zeker vaker gaan doen, maar in welke vorm en van waar naar waar, dat zal zich moeten wijzen...
