Vrijdag 6 juni 2008 dag 9 Satu Mare(Ro) naar Dobra(Sl)Vandaag is de dag dat we Roemenië achter ons laten en ik kan niet anders zeggen: prachtig land! Ik zal het missen en m`n gevoel zegt dat het niet de laatste keer is dat ik er geweest ben.
Eerst moeten we ons door de stad wurmen richting Petea waar we de grens overgaan, Hongarije in. Op zich saaie doorgaande weg maar in Roemenië zijn doorgaande wegen wegens het rijgedrag van de gemiddelde Roemeen niet echt saai te noemen. We komen bij de grens aan, laten ons paspoort zien, de douanier kijkt even vluchtig naar onze helm en zegt dat we door mogen rijden. Dat gaat makkelijk. De eerste stukken Hongarije zijn verbindingsroute maar van het bochtige soort. Ook Hongarije is een prachtland om doorheen te rijden. Alhoewel het veel platter is dan Roemenië en Slowakije heeft het qua offroad iets wat beide andere landen veel minder aan ons lieten zien: zandpaden!!!! Heerlijk. Deze vrijdag zijn de omstandigheden perfect: het zand is net iets te vochtig om te stuiven maar is veel te droog om nat te zijn. Wat kan je geweldig doorkachelen hier, ontzettend mooi. Ook de typische karrensporen zoals wij die kennen in Zeeland en Noord-Brabant zijn er aanwezig.
Ook hier val ik weer terug op foto`s van Roos en Peter van der Sanden, die hebben er ook wel een handje van om op de goede plekken te staan.
Ria de bocht door:
Klei:
Heerlijk rijden hier. Een stop bij de controlevraag leverde een interessant gesprek op met de bewoners van het desbetreffende huis. Zij kwamen niet verder dan Hongaars, ik niet verder dan Duits maar ze snapten waar we mee bezig waren en keken hun ogen uit. Erg leuk en erg vriendelijke mensen. We reden over prachtige paden verder. Deze foto van Martijn illustreert dat mooi:
We gingen lekker vlot richting de Slowaakse grens en hadden nog een paar kilometerslange karrensporen voor de boeg. Ik ging lekker en snelde de groep vooruit. Op een gegeven moment merkte ik dat Max een tijd achterbleef dus hield ik halt. Ria passeerde me en in de verte kwam Max aan met in z`n kielzog Ard Paul op de Africa Twin. Het tasje wat Max op z`n motor had bleek losgegaan en hij moest dat even fixeren. Toen ze allebei voorbij waren ging ik weer rijden maar doordat Ard Paul een iets ander tempo reed dan ik moest ik hem voorbij door het andere spoor. Ik bleef net met m`n voet haken in een harde kant van het spoor en m`n rechtervoet klapte dubbel tussen m`n stepje en de grond, richting het achterwiel. Een enorme pijnscheut, ik kreeg een spontane wegtrekker. Toch maar doorzetten, alleen staan was er even niet meer bij. Aan het einde van dat pad stonden Ria en Max te wachten en vroeg ik toch maar even om de noodvoorraad Ibuprofen want de pijn was niet te harden. Dat is ook rally rijden, doorzetten als het moet. Nog even tanken in Hongarije, komen we bij een tankstation waar de stroom telkens uitviel, dat was nog interessant pinnen en de goeie man bleef ons maar in het Hongaars aanspreken.
De grensovergang is mede dankzij dat Europa gebeuren een formaliteit, ook daar, dus in geen tijd reden we weer in Slowakije. Ik heb wat Slowakije betreft een gemengd gevoel overgehouden. Het is een prachtig land, je kan er erg mooi motorrijden maar de mensen, die zijn heel anders dan de Polen, Hongaren of Roemenen. Ook hier weer kinderen die stenen gooiden of de middelvinger opstaken in plaats van juichen. Enfin, we zijn ook weer bijna thuis dus kunnen we weer een beetje wennen!
Deze dag hebben we 2 proeven, in Slowakije. De eerste proef is een pure navigatieproef en die moeten we zo snel mogelijk afleggen. We zijn een team met Max kool en Max had de draad van het op GPS rijden goed opgepikt, deze navigatieproef ging ie als een speer. We moesten een berg op rijden en dan op graden en afstanden navigeren. Soms reed je dus door velden heen maar dat heeft toch wel iets:
Foto`s Peter van der Sanden:
Het weer was nog droog, het zag er niet heel goed uit maar mits we snel genoeg waren zouden we toch wel droog aan moeten kunnen komen. We kwamen hier en daar wat mensen tegen en sommigen bleven achter ons hangen zodat we redelijk vlot bij CP 2 aankwamen.
Bij CP2 zei Margot ons al dat de skihelling erg glad was en dat we het voorzichtig aan moesten doen. Toen was het nog droog... Alles bij elkaar een proef van nog geen 14 km, eitje dachten we nog. Enfin, wij beginnen aan de proef en alles gaat eigenlijk best aardig. Het begon te regenen maar even doorzetten en we zijn er. We merken pas echt wat van de nattigheid als we een pad met dikke vette blubber omlaag moeten rijden. Dat spul hier blijkt wel erg glad. Verder langs een bosrand en dan volgens het roadbook een pad in: "Bad Road into forest". Ria reed voor me en durfde het vanwege de gladheid en de her en der verspreid liggende grote keien niet aan om het rijdend op te lossen. Peddelen met korte pootjes in oneffen geulen is het ook niet helemaal. dus liet ze hem een paar keer omdonderen. De motor lag zo onhandig dat ik moest helpen tillen. Dat ging wel goed, maar het vreet energie natuurlijk. Max was al naar boven gereden maar toen wij wat achterbleven koos hij, terecht (omdat hij gehoord had dat we niet alleen waren), voor het klassement.
Intussen waren we met z`n vijven (Allan, Karel, Ton, Ria en ik) aan het ploeteren op dat stuk. Komt er plots een Africa Twin naar boven gereden. Ja ho even, dat kan helemaal niet. Bleek het Gerjan te zijn die met de motor van Ard-Paul naar boven kwam (en Ard Paul op de KTM van Gerjan, de smiecht >:-) )
Enfin, met z`n allen toch de weg naar boven richting het kruis, en daarna de weg volgen richting de skihelling. Wat een marteling. Het was zo glad en we waren koud, nat en moe dus de het was meer brommers roap`n dan brommers rie`en. Ik dacht dan nog slim te zijn door in het hoge gras naast het pad te gaan rijden, ligt er toch wel een stuk boomstam zeker waar ik schuin tegen aan rij? Super stom maar ja, je rijdt op je tandvlees en je wil de makkelijkste weg, dus kan je weer je brommer roap`n. Uiteindelijk hebben we een goeie 2 uur gedaan over nog geen 14 kilometer. M`n GPS was uitgevallen, geen stroom meer en accu leeg. Kom ik alleen beneden aan, sla ik rechtsaf. Kom ik in een dorp waar ik niet weet waar ik ben terwijl ik naar hotel Dobra moet. Toch maar even in m`n beste Slowaaks vragen en ja hoor, terug rijden en dan kom ik er vanzelf. Doorweekt en onderkoeld en met een mank pootje kom ik aan bij het hotel waar ondertussen iedereen al gearriveerd is. Omdat ik er blijkbaar nog niet was is Gerjan weer teruggereden om te zoeken, moordvent ;-).
Het hotel blijkt een voorheen vervallen ski-resort te zijn dat opgeknapt wordt. Onze kamer word ons toegewezen maar helaas, douche en toilet zijn op een gang. Blijken die ook nog eens geen warm water meer te hebben. Ik kruip snel even in bed omdat ik lig te rillen van de kou. Gerjan zegt dat de douche op zijn kamer wel warm is dus daar kan ik gebruik van maken. Dat klopte... precies 1 minuut, toen werd het weer koud. Enfin, maar snel afgedroogd en Tjerk, de medicus van dienst opgezocht. Deze controleerde mijn enkel en stelde vast dat ik m`n enkelbanden had verrekt. Vervolgens werd ie ingetapet, meer uit voorzorg zodat ik de volgende dag nog een beetje probleemloos kon rijden.
De maaltijd was interessant, het restaurantgedeelte bleek te weinig zitplaatsen te hebben om ons gezelschap te bergen (belooft nog wat voor volgend jaar als ze met een groter gezelschap de OER willen aandoen) dus de overblijvers konden helemaal niet verkeerd op het overdekte terras eten.
De avond bleek erg gezellig, er was een soort feest met mooie Slowaakse dames en sommige heren van ons gezelschap hadden ook wel trek in een feestje. De foto`s hiervan publiceer ik niet, what happened in Dobra stays in Dobra :-)
