Eind juli 1995. Ondergetekende neemt het onbegrijpelijke besluit om begin oktober voor een half jaar naar Afrika te vertrekken op de motor. Omstanders raken nog meer verbijsterd door de keuze voor een 1993-er KTM 600 LC4, aangeschaft bij Brouwer in Zwartebroek. Een motor die tot dan toe vooral sterk wordt geacht in max 10 rondjes crossbaan. Het debacle met de “blauwe” blokken weet iedereen behalve ik. Door een combinatie van onverschrokkenheid, onwetendheid en algehele verstandsverbijstering wordt gewoon doorgezet, met gelukkig wel 2 maanden voorbereidingstijd waar sommige mensen 2 jaar voor uittrekken. Grappen over steenpuisten en open wonden vanwege het dunne harde crosszadel raken me al gauw niet meer, ik vertrouw volledig onterecht op mijn improvisatievermogen om technische tegenslag onderweg te overwinnen.
De voorbereiding bestaat vanwege tijdgebrek uit een 18,2 litertank en een bagagerekje. Zonder GPS maar met een te globale kaart ging het op naar het ruige zuiden. Offroad ervaring nul, en geen tijd meer voor een cursus. Gelukkig kon ik zonder pech thuis de straat uit wegrijden van het uitzwaaipubliek, dat met eerst minuten hoofdschuddend had zien worstelen met de kickstarter, toen nog zonder automatische kleplichter. In Frankrijk was het al mis en spoot de olie achter mijn voortandwiel vandaan. Jawel die nog altijd bekende en beruchte keerring.
Eenmaal in Marokko aanbeland was ik zelf verrast daar überhaupt te zijn aangekomen. Inmiddels had ik zeker 20 manieren uitgevonden om om te gaan met dat totaal ongeschikte zadel, soms er naast hangend als een indiaan naast z’n paard. Het aantrappen bleef een bron van diepe haat, zelden werd een motor gemener vervloekt en vaker in gedachten ritueel verbrand.
Het eerste zand van Mauritanië werd voornamelijk horizontaal (in plaats van het gebruikelijke verticaal) overwonnen. Naarmate er meer gas werd gegeven en gestaan, ontstond een zekere samenwerking tussen mens en motor en bleek de verticale verplaatsing een stuk effectiever. Ook het aantrappen lukte zowaar steeds beter. Er groeide “iets”.
17000 km, 6 maanden en vele in het geheugen gegrifte belevenissen later wordt de LC4 niet verbrand, nee zelfs liefdevol terugverscheept. Thuis worden slechts versleten kleprubbers en wiellagers worden geconstateerd, daarna zal hij nog een forse ronde Marokko meemaken en opnieuw de Sahara doorgaan zij het met een andere baas. Naar later blijkt had ik per ongeluk een van de eerste goeie KTM’s gekocht, die zomaar een vrij lange tijd heel konden blijven.
In een vlaag van nostalgie wordt in 2005 een ‘98 620 aangeschaft, ruwweg dezelfde motor, ook met alleen kickstarter. Feest van herkenning, en diverse leuke ritjes laten de liefde weer groeien. Na 2 toch wel mislukte trips vanwege elektronische pech (en d’r zit al zo weinig op) wordt het apparaat in een hoek in de garage gesmeten, totaal genegeerd en alleen nog gebruikt als wasrek en verzamelplaats voor ongedierte. Voorzichtig komen er nu toch weer herstelpogingen van de grond, inclusief SM-wieltjes en gemodificeerde elektronica. Voorzichtige reisplannen waar dit ding in voorkomt tekenen zich toch weer steeds duidelijker af. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan….
